“Artıq yox. Biz artıq yoxuq.
Amma hələ də xatırlayıram, necə mənə baxırdın, nece xırda detalları yadda saxlayırdın. Və bunlar indi də ruhumu isidir. Sən bilirdin, məni nə sevindirir, nə yarama toxunur, sən anlayırdın, niyə kədərliyəm (ya da mən ona inanmışdım). Zaman keçsə də, bu xatirələr hələ də içimdə yaşayır.
Mən səni gözləmirəm. Çünki gördüm - sən təslim oldun. Sən bizim üçün mübarizə aparmağı dayandırdın, izdiham arasında mənim baxışımı axtarmağı buraxdın. Artıq gözlərində o əvvəlki gülümsəmə yoxdur - o gülümsəmə ki, əvvəl yalnız mənə aid idi.
Amma mən xatırlayıram. Xatırlayıram ki, nə vaxtsa, yüzlərlə üz arasında sən yalnız məni görürdün”.