Okuması bir o kadar zor ama çarpıcı kitapları ben seviyorum. Yazarın ve ‘ben roman’ olarak kaleme aldığı ana karakterin hikayesi çok acı ve tüm hayatı zorluklarla dolu. 1900lu yıllarda Japonya nasıl bir yermiş ki, diye düşünmeden edemedim. Ben Japonya’yı ve Japon kültürünü hep çok ilginç bulan ve araştıran biriyim. Saygı duyduğum ve garip bulduğum çok yönü olmakla beraber, günümüzde bile devam eden intihar vakaları için, hep, inanç noktasında, acaba İslam’ı hakiki manada tanısalar, o insanlar ne olur ya da Japonya nasıl bir yer olurdu diye çok kez merak etmişimdir. Bu kitapta da yine aynı soruyu sordum kendime. Her insana hitap eden bir kitap değil ama insanların okuyup dünyada neler olup bittiğinden haberdar olmasını ve dertlerini gözden geçirmesini isterdim.
İkinci Dünya Savaşı sona ermiş ve Japonya yenilmiştir. Tarlakuşu lakaplı bir genç adam herkesin takma isimler kullandığı bir sağlık merkezinde ilginç bir hasta ve hastabakıcı topluluğuyla geçirdiği günleri arkadaşına yazdığı mektuplarla anlatıyor. Osamu Dazai'nın yazdığı romanlarda hep kasvet havası var, lakin romanın sonuna doğru bir karakter gelişimi gördüm ve sonu beni tatmin etti.
Kitap genel anlamda güzeldi.
Yazar Japonya kültüründen bahsetmiş gezdiği yerleri anlatmış.
Anlatımı samimi ve kolay okunan bir dille yazılmış.
İnce bir kitap o yüzden kolay biter.
Japonya hakkında kapsamlı bir kitap değil ama okunur.
İnsanlığımı Yitirirken
kitaba ilk başladığımda hiç sevememiş ve okuyamamıştım yarım bırakıp uzun bir ara verdikten sonra okumaya başladım ve severek okuduğum bir kitap oldu. japonya'lı yazarın yaşamı boyunca insanlardan korkan kaçan ve kendince geliştirdiği tekniklerle hayatı yaşamaya çalışmasını anlatmış. defalarca başarısız intiharlarıyla bir itiraf ben romanı aynı zamanda... uzun yıllar boyunca yazdığı itiraf ve mektuplarının finali. "başkalarına karşı sen ile yalnızkenki sen arasındaki
uçurum" (ingmar bergman'ın persona filminde geçen bir replik)
tam olarak bu kitap için kurulmuş bir cümle bence. çünkü kitap boyunca insanlığı ve kendinizi sorguluyor, yaşamınızdaki 'soytarılıklarınızı' düşünüyorsunuz.
yazar bu kitabı yazdıktan sonra 1948’de metresiyle birlikte suya atlayarak intihar etti. ölümünün üzerinden bunca sene geçmesine rağmen, japonya’da hâlâ ilgi gören bir yazardır. eserlerinin çoğunluğunda yalnızlığı ele alır. yalnızlık ön planda iken insanın arayış içinde olması ve insanın varoluşunu, içe dönüklüğünü yani temelde insanı ele alır.
İkinci dünya savaşında Japonya Hiroşima ve Nagasakiye atılan atom bombalarının ardından teslim olur ve savaş 1945 de biter. Genel kurmay savaşın bittiğini duyursa da Japon askerler bunu Amerika oyunu olarak düşünüp savaşı bırakmazlar. Ve Gerilla tekniği ile savaşan bu askerlere ulaşmak imkansızdır. Yıllar içinde turist gemilerine adalarda ateş açılması ile adalarda hala askerlerin olduğu anlaşılır. Bu askerlerden biri Hiroo Onada’dır. Kendisini orada görevlendiren subay savaşın bittiğini söylerse öyle teslim olacağını söyler. Eski binbaşı bulunur ve adaya adamın yanına gelinir. Binbaşını gören ve 30 yıldır adana savaşan asker teslim olur. Asker ülkesinde kahraman olarak karşılanır ve onur madalyası verilir.
Yazar bu hikayeyi başka bir amaçla kitapta anlatmış olsada bana adanmışlığı gösterdi; vatana, kitaba, ilime, bilime bu şekilde adanmak dileğiyle
Edebi bir tat bırakan, etkileyici bir kitaptı benim için.
Böyle kısacık kitapların beni uzuun uzuuun düşündürmesini seviyorum.
İpek böcekçiliği, Japonya, mavi çiçekler, kuşlar vee sesini bile duymadığımız bir kadına duyulan aşk... Kitaptan unutulmazlarım!
Ahh Helene ahhh dediğim bir yer vardı.
Baldabiou ve tabiki Çolak sevdiğim kısımlardan.
Kesinlikle tavsiyemdir kitap. Kitabın filmi de varmış sanırım. En kısa zamanda izlemeyi düşünüyorum.
