"Kendi varlıksallıkları içinde sevilmemiş olan çocuklar, kendilerini nasıl seveceklerini bilmezler yetişkinler olarak, kendi kayıp çocuklarını beslemeyi ve onlara annelik etmeyi öğrenmeleri gerekir."
Marion Woodman
Sayfa 259Kitabı okudu
Kendini koruma mekanizmalarını yıkıp çocukluğumuzda yaşadığımız deneyimlerle nihayet bağ kurabildiğimiz de canımız acır. Dokunmak istememiş olduğumuz derin bir keder kuyusuyla karşılaşırız. Bu kuyuda hem o zamanlar deneyimlenemeyecek kadar acı veren ve sistemlerimizin bir yerinde 'etrafı çevrilmiş' bir halde durmakta olan duygular, hem de neler yaşadığımızı ve ne kadar çok şeyden mahrum kaldığımızı ve neler kaçırdığımızı anladığımızda hissettiğimiz şu anki acımız vardır. Filmdeki sevgi dolu anneyle çocuğunu izlerken döktüğümüz gözyaşları, aslında olmuş olabilecekler ve olmuş olması gerekenler için dökülen gözyaşlarıdır.
Sayfa 206Kitabı okudu
Psikoterapinin birçok alanı ve on iki adımlı iyileşme hareketi programları, hissedemediğiniz şeyleri iyileştirmeyeceğiniz fikrini savunur. Hissizleşmek ve duyguları örtbas etmek, yarayı korur ama iyileşmeyi engeller.
Sayfa 205Kitabı okudu
Terapistler aldıkları hasarı başkalarına karşı en fazla örtbas eden kişilerin, çoğunlukla en derin yaraları almış olan kişiler olduğunu görmüşlerdir. Danışanlar, adeta sorgulanması mümkün olmayacak bir abide yaratacak ve ebeveynlerini idealleştirecek kadar ileri gidebilirler.
Sayfa 201Kitabı okudu
Duygusal istismar genellikle acımasız ve eleştirel sözler şeklinde olabilir ama sözel olmayabilir de. Bir çocukla konuşmayı reddetmek, ona nefret dolu bakışlar fırlatmak, onun benlik, özyeterlilik ve özsaygı hissini küçümseyen davranışlar sergilemek ya da başarısını sabote etmek... Tüm bunlar duygusal istismar olarak nitelendirilebilir.
Sayfa 155Kitabı okudu
Duygusal istismar genellikle aşağılama, azarlama, suçlama ve utandırma olarak görülür. Anne bunu sadece öfkeli olduğunda değil, günlük konuşmalarda, hatta sizin ve onun arkadaşlarının önünde şakacı bir tavırla bile gerçekleştirebilir.
Sayfa 155Kitabı okudu