Kitabı eleştirebilme isteğiniz su yüzüne çıkarken bile tedirgin oluyorsunuz ki aynısı okurken de aralıksız oluyor. Her bir sayfanın yaklaşık on sayfaya bedel olduğunu düşünecek olursak, kitabın inceliğine pek de takılmamak gerekir. Kolayca bitiyor belki, ama üzerinize yüklediği ciddi bir düşünce yükü var. Durmadan kıyas yapıyorsunuz, durmadan her şeyi üzerinize alınıyorsunuz. Bazen "ben bunu yapmayacağım" diyerek şahlandığınız bile oluyor. Kısacası, her haliyle insanı derinden etkileyen kitap. Beyninizde mütemadiyen "kitle" kelimesi yankılanıyor, dağarcığınızda olsa da kullanmadığınız bu kelime iki lafınızdan biri haline geliyor. Ama bir noktada sıkıntılı hissediyorsunuz, o kadar karamsar ki cümleler gerçekçilik nerede diye düşünüyorsunuz. Sanki gerçeklikten ziyade karamsarlıkla sarmalanmışlar gibi, bu iki kavram arasındaki ince çizgi çoktan aşılmış gibi, vs. Yani belli bir aşamadan sonra "ama yeter artık, hiç mi ümit yok" cümlelerine başvuruyorsunuz. Ve bence, bu üzücü bir şeydir. Tavsiye ederim.
