Ölümle tanıştığımda otuzüç yaşındaydım. Ne kadar yaşasamda sensiz çok eksiktim çok, sensiz nasıl olurda aklımın halen yerinde durduğuna hep şaşırıp, düşünürdüm. Düşündüm ki bu bir nimet olsa gerek yoksa insan çıldırırdı... Sonraları anladım, birden aklıma düşüyordun bazen bir ay, bazen bir hafta, bazen yolda saçları sana benzeyen bir kadın gördüğümde, aklıma düşüyorsun ve senden habersiz aldığım bütün nefesler oracıkta öldürüp diriltiyordu beni işte bu çıldırmaktan daha beterdi