2 gün yoğun bakım kapısında babaannemi beklerken anladım hayatın ne kadar kısa olduğunu çöktüm koridorda ağladım yıkılırım dedim sevdiğim tek bi kişiyi kaybetmeye gücüm kalmadı. omuzunda ağlamak için birini aradim kimse yoktu tek başıma sabaha kadar ağladım. hastaneden çıktık kafamda tek bi ses sevdiklerine sıkı sıkı sarıl ölüm çok yakın sarılamadiğim kim varsa sarılacağım çünkü sevgiden sarılmaktan sevdiğini söylemekten zarar gelmez arkadaşlar bunu size hastane koridorlari ve acil servisler öğretiyor 💜
“Sana anlatmak istediklerimi artık saklayamayacağımı fark ediyorum. Yanımda olmanla güçlenecekken yokluğunda biriken düşüncelerimi eritebilecek ne bir dalga ne de güneş bulabiliyorum.”