Bir öğlen vakti Pasaport'da yürürken Sevgi Yolu'nda bir seyyardan kitabı aldığım gibi bir kafeye geçecektim. Öncesinde arkadaşımın da tavsiyesi üzerine kiliseye girip, çok kısa bir inceleme yaptım.
İyi ki de girmişim. Çünkü kitabın başından sonuna kadar kilise, papaz ve Hristiyanlık'la ilgili bir sürü motifle karşılaştım.
Hemen kahvemi alıp, kafede tatlı bir köşeye geçtim. Kulaklığımda tabiki de klasik müzik. İlk sayfadan son sayfaya kadar elimden bırakamadım.
Farklı kişiler ve kişilerin ölümlerinin yaklaştığında ki olay örgüsünden bahsediyor sevgili yazarımız. Farklı sosyal sınıflarda nasıl sonuçlara yol açacağını dahi görüyoruz.
Okurken kendime sürekli şunu tekrarladım. "Ölünün arkasından da bir kere ağlanıyor. Yaşayan için çokça ağlamaya değer mi?Değmez."
Vaktimiz gelince nasıl ölürüz bilemeyiz lakin yaşarken insanlara kattılarımız, ölümümüzden daha değerli. Mutlu yaşamlar dilerim herkese. Buraya kadar okuduğunuz için teşekkür ederim.
