198 syf.
9/10 puan verdi
Bruno isimli 9 yaşındaki bir çocuğun ve ailesinin Berlin'den Polonya'ya taşınmasını, oraya uyum sağlama günlerini konu alıyor.
Bruno evlerinin ilerisinde bir kamp olduğunu düşünür ve ilk dikkatini çeken şey de tüm insanların aynı çizgili pijamayı giymesidir. Bir gün evinin etrafını keşfe çıkar ve tel örgülerinin diğer tarafında bulunan Shmuel ile tanışır. Ve dostlukları başlar. Her gün onu ziyarete gelir ve aralarında tel örgü bulunacak şekilde sohbet etmeye başlarlar. Bir gün Bruno hem oradaki hayatı merak ettiğinden hem de arkadaşının kaybolan babasını bulmakta ona yardımcı olmak için tellerin öbür tarafına geçmek ister. Bunun için onlarla aynı tür çizgili pijamayı giyip o tarafa geçer. Gördüğü insanlar ve hayatlar karşısında şaşkınlığa uğrar, çünkü o daha neşe dolu bir hayat görmeyi düşünürdü orada.
Bastıran şiddetli yağmurdan ötürü tüm insanları bir odaya kapatır askerler ve ondan sonra da Bruno'dan hiç bir iz bulunmaz. O da onlardan biri olduğu için onların yaşadığı şeyleri yaşamıştır diye düşünebiliriz. Ama yazar hikâyenin sonunu ve Bruno'nun başına gelenleri okurun tamamlamasını ister.
İnsanların daha güzel yaşamlarda nefes alabilmesi dileğiyle...
Her şeyden önce bana kalırsa bu kitabın bir çocuk kitabı olarak nitelendirilmesi fazlasıyla saçma. Kitaptaki baş karakter bir çocuk fakat bu kitap çocuklara hitap etmiyor. Çocuklar savaştan, ırkçılıktan, işkenceden uzak büyütülmeli.
Kitap bende çok garip duygular oluşturdu. Her sayfa da böyle şeylerin gerçekten yaşanmış olduğu aklıma geldi ve bu bana çok büyük bir acı verdi.
Yalın bir dille anlatılmıştı ve bence konu bakımından zor olan kitap için doğru olan bu. Eğer ırkçılık, savaş, işkence gibi konuların anlatıldığı kitap bir de ağır bir dille yazılmış olsa bu okur için işleri daha da zorlaştırırdı.
Sonu çok etkileyiciydi. Gözyaşları içinde kaldım. Bu kitaba başka son yakışmazdı ama insan yine de daha farklı olsun istiyor tabi.
Filmi de var ben izlemedim ama çok önerdiler bakabilirsiniz.
Son olarak bu kitabı severseniz yine aynı olaylarla alakalı yazılmış ama bu sefer bir yahudi çocuğunun ağzından anlatılmış olan "Hitler Oyuncağımı Çaldı"
kitabını okumanızı da öneririm.
Colin Falconer ile ben "Biz Tanrıyken Bir Kleopatra Romanı" ile tanışmış ve tarihi roman okumaya bayılan birisi olarak bu kitabını beğenmiştim. Yazardan okudum ikinci romanı ise "Prenses Anastasia" isimli kitabı oldu. Kitapta Romanov hanedanlığının yıkılış hikâyesi anlatılıyor. Malumunuz Rus hanedanlığı için bir hüsran bizler
Sanki bir daha asla neşeli olmayacak insanlar var
9 yaşındaki iki çocuğun, babası Alman subay olan Bruno ve toplama kampında tel örgüler arasında tutsak Yahudi Schmuel'in, masum arkadaşlığını anlatıyor. Yıllardır süregelen Irkçılık, soykırım temalı bu öyküde dikenli tellerin , yokuşlu yolların ve yasakların dahi engel olamadığı dostluk kavramı içimi ne kadar ısıttıysa yaşananlar bir o kadar parçaladı . Kitap boyunca gözlerim dolu dolu ,burnum sızlayarak okudum . Sonrasında hassaten filmini de izlemek üzerimde tesirini arttırdı. Ertelediğim kitap/film olması hasebiyle yeis duydum . Savaşın olmadığı, ırkçılığın son bulduğu, dostluğun daim olduğu bir dünya diliyorum .
Dünyaya gözümüzü açtığımız günden beri her zaman gözümüze çarpan önümüzde duran varlığına alıştığımız bir sorun var. Ortadoğu ve Filistin…
Kitapta Auschwitz toplama kampında görev yapan bir askerin çocuğu olan Bruno'nun gözünden bir tel örgü ve çizgili pijamaların anlamını, savaşın, ırkçılığın, acımasızlığın soğuk ve karanlık yüzünü görebiliyoruz. Ama o yöne baktığımız için görebiliyoruz. Bunu görmek istiyor, bunu görmek istediğimiz için kitabı elimize alıyoruz. Bruno'nun Shmuel'i bir nokta, bir damla, bir insan olarak keşfedişinin üzerine arkadaşlığa olan susuzluğunu dindiren bir vahaymış gibi yağmurlu günlerde onunla buluşamamanın verdiği burukluklara tanık oluyoruz.
Bunu söylemeden edemeyeceğim maalesef ama bugün Filistin'de "Shmuel'ler" "Ahmet" , "Muhammed" olmuşken Bruno'nun yerini ise "Shmuel'ler" almış durumda. Her şeyin üzerinden henüz bir asır bile geçmemişken, Auschwitz de üç milyon polonyalı Yahudi yok olmuşken, Doğu Akdeniz kıyıları onlara kucak açmışken, bugün her şeyi unutmalarının üzerinden bile çok zaman geçmiş gibi. Hiç yaşanmamış gibi. İslam İnancımızın temel taşınında dediği gibi اِنَّ الْاِنْسَانَ لِرَبِّه۪ لَكَنُودٌۚ (insan Rabbine karşı pek nankördür.) Adiyat-6
Her küçük çocuk saf, temiz, masumdur. Hangi ırktan, dinden olduğunun hiç önemli olmadığını vurgulayarak, ister Yahudi çocuğu olsun ister Hristiyan çocuğu, hepsi masumdur.
Her doğan, İslâm fıtratı üzerine doğar. Sonra büyüdükçe anne-babası onu Yahudi, Hristiyan veya Mecusi yapar.
Irk, soy ve din düşmanlığının büyük savaşlara, soykırımlara sebebiyet verdiği, bu soykırımlarda ise çocukların da katledildiği canavar düzenin salt geçmişte kalmasını dilerdim ve fakat İlerleyen teknolojiyle soykırımların sadece şekli değişti. :(
Geçmişte insanlar, toplama kamplarında diri diri yakılırdı şimdi ise fosfor bombalarıyla yakılıyor. En büyük zulüm, masum yavrulara yapılıyor. Gazze’nin hâli ortada. :(
Çizgili Pijamalı Çocuk, içimi acıttı. Bruno ah! :( Yetişkinler, keşke küçüklerin kalbinde yeşertip büyüttüğü merhametin bir katresinden nasiplenebilselerdi.
Savaşların, ırkçılığın, soykırımların bir gün son bulmasını en kalbî duygularımla diliyorum.
Bruno ve Shmuel çocuklar... Biri Alman biri Yahudi... Sizi hiç unutmayacağım güzel çocuklar...