John Milton'ın Kayıp Cennet'te şöyle meşhur bir dizesi vardır:
"Akıl, cenneti cehennem, cehennemi de cennet kılabilir; o, kendi mekânını kendi oluşturur.”
Sayfa 156Kitabı okuyor
Bunlar mı Ademoğulları pehh :D
‘Uyan sevgili eşim, Cennetin bana verdiği en son ve en güzel armağan, hayatımın zevki,
Uyan, sabah parlıyor ve tertemiz ova bizi bekliyor; günün başını kaybederiz,
Baharın bitkileri nasıl canlandırdığını, limon korusunun nasıl büyüdüğünü, mürlerin damlalarını, huzur verici kokulu kamışları görelim,
Doğanın renklerini nasıl dağıttığını, arıların çiçekleri nasıl emdiklerini ve onların çevresinde uçuştuklarını izleyelim.'
Çiftlere karşı tepkimiz :D
‘Ben dönene kadar yaşamanıza, yaşamdan zevk almanıza bakın
Ey mutlu çift, zevkler kısa sürer ve uzun süreli acılar gelir!'
Vah başıma gelenler!
Boş yere böbürlendiğimi bilmiyor onlar,
İçimde ne acılar olduğunu bilmiyorlar,
Onlar beni hâlâ tacım ve asamla tahtta oturduğumu sanarak
Bana hayranlık duyarken ben gittikçe düşüyorum, acım artıyor
Sevinecek bir şeyim kalmadı!
Zavallı ben!
Böyle umutsuzluk ve gazap içinde nereye uçacağım?
Uçacağım yön Cehennem olacak,
Ben kendim Cehennemim; en derinlerdeyim ve daha da derinler beni, yutmak için bekliyor
Önceki cehennem-o zaman bana Cennet gibi gelecek.
Fakat sevgi ya da nefret bana ebedi keder gibi geliyor…
Ben sadece ilham arıyorum,
Tertemiz bir bahar, gölgelik bir koru ya da güneşli bir tepe…
"Zihin, neresi olmak isterse orasıdır; kendi içinde cehennemi cennete, cenneti de cehenneme dönüştürebilir."
-John Milton, Kayıp Cennet
E Kominizm bu xd
O halde böyle aşağılık durumda, Cennet halkının altında
Yaşamaya razı mı olalım, böyle ezilmiş, kovulmuş olarak?
Zincirli ve acı çekerek?