Onu düşünmekten kendimi alamıyorum, şimdi acının ne olduğunu gerçekten biliyordum. Ayağını bir cam parçasıyla kesmek ve eczanede dikiş attırmak değildi bu. Acı, insanın birlikte ölmesi gereken şeydi. Kollarda, başta en ufak güç bırakmayan, yastıkta kafayı bir yandan öbür yana çevirme cesaretini bile yok eden şeydi.
Sayfa 170
Tepeye ulaşınca dönüp seslendi:
"Sen bir meleksin, Žeže..."
El salladım ve gülümeye başladım.
"Melekmiş! Bilmediği için böyle diyor tabii..."
Sayfa 92Kitabı okudu
Gökyüzüne gitmek istiyordum ve yaşayanlar oraya gidemezdi.
Sayfa 169 - Can Yayınları, 142.BasımKitabı okudu
Hepimiz çocukluğumuzu yitirmiştik. Hepimiz büyüktük, büyük ve hüzünlü.
Sayfa 48 - Can YayınlarıKitabı okudu