Jose Saramago

(...)
Seni güç duruma düşüren şey ihtirastır, sen güneşe erişeceğini sanırken, baş aşağı Çanakkale Boğazı'na düştün
(...)

Bakabiliyorsan gör. Görebiliyorsan, farket.

Bakabiliyorsan, gör. Görebiliyorsan fark et.

Geçmiş uçsuz bucaksız, taşlık bir arazidir, kimileri sanki otobandaymış gibi geçip gitmekten hoşlanırken kimileri de sabırla bir taştan ötekine seker, taşı yerden kaldırır çünkü altında ne olduğunu öğrenmek ister.

Doktorun karısı, dikildiği yerden iki körün birbiriyle tartışmasını izliyordu, ellerini kollarını sallamadıklarını, hatta bedenlerini neredeyse hiç oynatmadıklarını gözledi, içinde bulundukları durumda yalnızca sesin ve kulağın yararlı olduğunu kavramışlardı artık, elleri kolları vardı elbette, itişip kakışabilir, kavga edebilir, hatta birbirlerine yumruk sallayabilirlerdi ama yatağını şaşırmış olmak o kadarını gerektirmiyordu, yaşamımız boyunca yaptığımız tüm hatalar keşke buna benzer hatalar olsaydı, iki adamın yapacağı şey karşılıklı anlaşmaktı yalnızca

Her zaman olduğu gibi baş kurbanlar kadınlardır.

... bir parçam öğrenirken öbür parçam diğerinin öğrendiğini bilmezden geliyor ve ne kadar bilmezden gelebilirse, o kadar uzun süre yaşıyor.