Oates, bu romanında eril iktidarı, ikiyüzlü politik sistemi temsil eden kara su imgesini başarıyla kullanmış; insan hayatlarını onun çevresine odaklamıştır. Daha en başta romanın sonunu biliyor olmamıza; Kelly’nin boğularak öleceğini baştan öğrenmemize rağmen, ilginç kurgusal yapı, anlatıcının üslubu, yer yer Kelly’ye dönüşüyor görünmesi gibi etmenler ve kuşkusuz Nihal Yeğinobalı’nın akıcı, duru, pürüzsüz çevirisi romanı ilgiyle okumamızı sağlıyor.
Böyle tekrarlarla dolu bir girdap metnin uzun sayfalar boyunca sürmesi yapısal nedenlerle oldukça zor göründüğü için Kara Su kısa bir romandır; “novella” olarak nitelendirilebilecek bir eserdir.
Kara Su’yu okurken 2020’de kaybettiğimiz çevirmen Nihal Yeğinobalı’yı sevgi ile andım; onun sayesinde Joyce Carol Oates’in karanlık, psikolojik derinlikli eserlerinden birini daha tanımış oldum. Okurlara yepyeni dünyalar armağan eden çevirmenlerimizi içtenlikle selamlıyor; Nihal Yeğinobalı’nın ışıklarda uyumasını diliyorum.
