E v l i l i k d i b i t u t m u ş y e m e k l e r d e n v em ge c e y a r ı s ı gi r i l e n d e n i z l e r d e n o l u ş u r, a m a mi k i h a y a t ı b i r h a y a t a d ö n ü ş t ü r e n o küçücükşeylerdir.
C E L L Â D I M A G Ü L Ü M S E R K E N Ç E K T İ R D İ Ğ İ M
S O N R E S M İ N A R K A S I N D A K İ S A T I R L A R
Ben İsmet Özel, şair, kırk yaşında.
Her şey ben yaşarken oldu, bunu bilsin insanlar
ben yaşarken koptu tufan
ben yaşarken yeni baştan yaratıldı kainat
her şeyi gördüm içim rahat
gök yarıldı, çamura can verildi
linç edilmem için artık bütün deliller elde
kazandım nefretini fahişelerin
lanet ediyor bana bakireler de.
Sözlerim var köprüleri geçirmez
kimseyi ateşten korumaz kelimelerim
kılıçsızım, saygım kalmadı buğday saplarına
uçtum ama uçuşum
radarlarla izlendi
gayret ettim ve sövdüm
bu da geçti polis kayıtlarına.
Ben Filistin'im...
Yakınmanın,öfkelenmenin ,ağlayıp inlemenin hiç faydası yok bana...Üstüne düşeni yapmayanların özgürlüğümü çaldığı yerdeyim.Bir avuç toprağa sıkışıp kalmış değil bedenim...Sınanmış heyecanların ,yoksul heveslerin ,hırçın sevdaların beslendiği yer benim...Ben de yaşayanları ,ben de yorulanları dinlendirir bir
Bireyin kişisellik-üstü bir şeye kursanması gerekir - Tragedya bunu ister; birey ölümün ve zamanın kendisine verdiği dehşetli korkuyu unutmalıdır: çünkü yaşamının en kısa bir anında, en küçük parçasında bile her türlü mücadeleyi ve her türlü zorunluluğu aşırı coşkulu bir biçimde dengeleyen kutsal bir şey çıka bilir karşısına - t r a i i k z i h n i y e t t e o l m a k denir buna. Bütün insanlığın günün birinde ölmesi gerekiyorsa- kim kuşku duyabilir bundan!- b i r b ü t ü n olarak kendisini bekleyen yok oluşu t r a j i k b i r z i h n i y e t l e karşılayabilsin diye, bir ve ortak olan halinde iç içe geçmek hedefi, bütün gelecek zamanlar için en yüce görev olarak konulmuştur önüne; insanın bütün soylulaşması bu en yüce görevde yatmaktadır; bir insan dostunun ruhunun karşısına koyahileceği en hazin görüntü, bu görevin kesin olark reddedilmesiyle ortaya çıkar. Böyle duyumsuyarum ben! insani olanın geleceği için yalmzca bir umut ve bir güvence var: bu da t r a j i k z i h n i y e t i n ö l m e m e s i d i r . İnsanlar onu tamamen yitirecek olurlarsa, yeryüzünün üstünde eşi benzeri duyulmamış bir feryat yükselecektir; bildiğimiz şeyi - trajik düşüncenin yeniden dünyaya geldiğini- bilmekten daha canlandırıcı bir neşe yoktur. Çünkü bu neşe tamamen kişisel-üstü ve geneldir; insanlığın, genel olarak insani olanın güveneelenmiş birlikteliği ve bekası hakkındaki sevinç çığlığıdır.-