Güvercin Sesi
Uzak denizlerden geliyorsun
Sesinde
hep o denizlerin boğukluğuyla,
Ellerinde
hep o güvercin sesleriyle
İndiğin günün gecesi
Akrebin yelkovanı tuttuğu bir saat,
Ansızın,
Görüyorum gözlerinde yarım kalmışlığımı
Ekmek istiyorum bütünüme eksiğimi
Sonra çizmek istiyorum onu damağımdaki yanık yıldızların tadına.
Tenin,
eksiğimin boyası,
Parmakların,
Fırçası oluyorsa da
Doğrulmuyor kollarım,
bir şey gelmiyor ellerimden.
Bir de yetmezmiş gibi,
Hep elime yüzüme bulaşıyor şu yalnızlığım,
Ben yine damağımdaki yanık yıldızların tadıyla
yarım kalıyorum,
bulanarak yalnızlığıma,
hep o güvercin sesleriyle
ÖZ'BENLİK KURAMI
Tek bir an olarak zamanı ele aldığımızda çoğu geçirdiğimiz vakit -o an'dan hariç olmayan zaman dilimi için geçerli bu söylediklerim- tamamen yanılsamalarla hayallerin birleştiği noktada kesişen (buna düşsel, tinsel/iradeye özgün bir kırılma diyebiliriz) kısım özbenliğimizi oluşturan su götürmez bir netliktir.
Bu özbenlik oluşumu bir kırılmanın
Başlıksız Şiir
Nemli akşamın
Bulandırdığı soluk camların ardındaki
Çiçek bozuğu hanemizdeyiz seninle
Yeniden şekilleniyoruz,
Rutubet kokusunun aromasında
Sesine kahve dumanın karışıyor,
Daha bir acı konuşuyorsun
Reader Follow Recommendations
Bulantı
Yazıyorum. Saat bilmem kaç. Saat kullanmayı bırakalı çok oldu. Belki de hiçbir zaman kullanmadım. Zamanı hatırlamanın bir olumlu yönü olduğunu sanmıyorum nedendir bilmem ama saatler bana hiçbir zaman samimi gelmemiştir. Benim saatim bir dakika ileri iken senin saatinin bir dakika geri olması bizim 2 dakika zamanda kaybolup boğulmamıza neden olur.