“…Bartu bir adım attı, direkt bana yönelik konuştu. ‘Senin bu evde ne işin var ? Kovulduğun eve girecek kadar gurursuz musun ?’”
~3.bölüm
“…Bartu Yankı’ya doğru yürüdü bu kezde ve elini masaya koyup benim yanımda durdu. ‘Onu bu evden kovdun mu? Üstelik bu ev sadece seninmiş gibi. Bu hakkı sana kim verdi? Sen kim oluyorsun da Helin’i kovuyorsun?’ Yankı hiçbir şey söylemeden Bartu’ya baktı ve kızgınlık bir yana dursun, Bartu’nun benim için karşısında duruşu sanki hoşuna gitmişti. Bartu’nun gözleri yeniden bana döndü. ‘Yalan söylemiyorum. Gerçekten sorguladım, Helin. Neden söyleyeyim? Biz seni kabullendik. Diğerleri umrumda değil ben seni kabullendim. Bunu biliyorsun. Ulan kardeşimsin, seni bırakır mıyım ben? Diğerler seni kabullenmemiş olsun, karşında dikilsin, ben senin yanında dururum. Yemin ederim dururum.’ Yankı’yı gösterdi öfkeyle. ‘Onun ne dediği umrumda değil, gerekirse onun karşısında da dikilirim senin için. O inanmazsa inanmasın, ben inanıyorum.’”
~39.bölüm
Kendini gerçek kılmak isterken tükenen, gerçekliğin pürtük pürtük zeminine tutunmaya çalışırken taşlaşan düşler, düşlerimiz... Hep, sürekli, peş peşe hayal kırıklığına uğradığımız için mi, hayallerimizi hepten kaybettik, kendimizi böylece, bir hayal yoksulu olarak kabullendik?
Sayfa 90Kitabı okudu
Tamam, haksızlıklara uğradığını kabul edelim. Hatta işin içinde kalp kırmalar, incitmeler, belki de kötü niyet bile vardı. Peki, bu insana ömrünün sonuna kadar senin hayatına hükmetme hakkını verecek misin?
Affetmekle kendimize iyilik yapmış oluruz. Eğer affetmezsek yerimizde saymayı kabullendik demektir!
Sayfa 276Kitabı okudu
son cümleyi de kabullendik artık..
"Her şeyi bırakır, başımı alıp giderim diye düşündü. Ama hemen anladı hiçbir yere gidemeyeceğini. Hiçbir yerde hiç kimsenin ihtiyacı yoktu ona. Hayal ettiği hayatı da hiçbir yerde bulamayacağını anlamıştı."
Sayfa 74Kitabı okudu
