40 yaşındayım ve annemi kaybedince gördüm ki 40 yıl boyunca hiç bir şey kaybetmemişim...
İnsan kaç yaşında olursa olsun annesini kaybedince öksüz kalıyormuş, sahipsiz kalıyormuş.😢
Gizem Karadağ
@Gizem64
·07 Mayıs 01:45
Otuz yaşındaydım. Ama kırk yaşında, elli yaşında da olsan annen hayattaysa ona hep ihtiyaç duyuyorsun. Annen yaşadığı sürece elini ona doğru uzatıyorsun, tutmak istiyorsun.
Sayfa 149Kitabı okudu
On yaşındayım ama son zamanlarda olanlar bana kafadan yirmi yaş kattı. Kaç yaşındasın diye sorsan rahatlıkla 30 derim , hatta 40 bile diyebilirim , bazen oluyor 50 ' leri hissediyorum . İnsan 10 yaşında emekliye ayrılmak ister mi? Ben istiyorum. İçimdeki yaşam enerjisini sünger gibi emdi bu kasaba benim. Büyük olsam bir dakika durmaz çeker giderdim. Tası tarağı topla git bir sahil kasabasına yerleş! Torun torba bile istemiyorum. O kadar bıktım insanlardan .
Neyse ki mücadeleci bir ruhum var ve zorluklarla mücadele etmeyi seviyorum.
Sayfa 7 - E-kitapKitabı okudu
Kitaplar Evreni
Herkesin dünyası farklıdır. İşte burasıda benim dünyam. Tamı tamına 76 kitap var. 76 farklı dünya. Ve ben bu 76 dünyayı binlerce kez gezdim. Peki ya siz? Siz bu güne kadar kaç dünya gezdiniz? Kaçından hiç çıkmam istemediniz? Kaç kitap bitirdiğinizde duvara saatlerce boş boş baktınız? Kaç kitabı canınızdan çok sevdiniz? Ben söyleyeyim. Şu güne kadar 76 dünya gezdim. 76'sından da çıkmak istemedim. 76'sını da bitirdiğinde saatlerce bomboş duvarı izledim. Evet belki 13 yaşındayım ama şu ana kadar o kadar dünya gezdim ki. Ne siz sorun ne ben söyleyeyim.
26 MART 2024
Olm siz adam akıllı insanlar olsaydınız hiç kadınları bu sohbete dahil etmez konuyu uzatmadan Burhan ve babamla konuşurdunuz ama siz naptınız yine her zamanki gibi kendinizi büyük gördünüz. Neyse Allah büyüktür elbet bir gün hakkımız sorulacaktır. Tamam belki bu hırsızlık olayı tam gün yüzüne çıkmamış olabilir ama biz sizin ne olduğunuzu çok çok
Bugün ben doğdum ne mübarek insanmışım :))
İyi ki doğdum ben 😂
Bugün benim doğum günüm sormayın kaç yaşındayım umudun hep var olduğu yaştayım baharın çiçek açtığı ilk yaştayım bir çocuğun ilk güldüğü yaştayım belkide içimde büyüyüp durmadan coşan mutluluk yaşındayım çocuklarımın ilk elimi tutup koşmak istedikleri yaştayım içimdeki çocuğun hiç büyümeyeceği yaştayım iyi ki doğmuşum içimdeki büyümeyen çocukla nice senelere... 😂🙃🤭🙈🎂🎉🎊🥳🌸💜
Vazgeçtim, kendimi anlatmaktan hissettiklerimi ifade etmekten konuşmaktan vazgeçtim artık sanırım.
Olmuş olanı kabullendim olmayanı da olmasını beklediğim şeylerden de vazgeçtim, yaşanması mümkünken yaşamadığım şeylerin ağırlığı çöktü omuzlarıma kaç yaşındayım ki ne yaşamış olabilirim bilmiyorum ama dönüp baktığımda elimde kalan hiçbişey olmamış, ve ben halla o yolunu bulamayan 10 yaşındaki kızım.
Başkalarının benle ilgisi dahi olmayan fikirlerini açıklarken susuyorum sevdiğim insanlar gözümün içine baka baka yalan söylerken susuyorum kırıldığımda susuyorum en çok konuşmak istediğim insana şuan sadece susuyorum bi yerim ağrıyoken susuyorum sanırım artık genel olarak susuyorum. Belkide değişen benimdir…
Olacak olan hep olur ve bunu kimse engelleyemez.
Yok eski cesaretimden eser , geçti benden
Olayların içinde değil, dışındayım
Seyirciyim, ne hayatlar geçer önümden
Bilmiyorum aslında kaç yaşındayım
Ne gecem belli ne gündüzüm, dünya durdu
Hep aynı mahallede geçiyor rüyalarım
Beni ayrılık değil, acı söz can evimden vurdu
Ama daha bitmedi , bu hikâye yarım
Tam vaz geçiyorken yetiştin
Az da olsa ümidim var şimdi
Ben ki aşk için ölmeli demiştim
Ne yazık ki aşklar da çok değişti ."
Sayfa 31Kitabı okudu
Mihail Yuryeviç Lermontov, Kafkasya'da Rusya'nın ete kemiğe bürünmüş haliydi. Gördüğü manzara karşısında büyülenen o aksi, gösterişli ve genç subayların ilk örneklerindendi. O, Rus halkına Kafkasya'yı tanıtan büyük bir yazardı. Rusların gözünde
"Kafkasya Şairi" olarak yerini koruyor. Adı, kısa ve bahtsız hayatı ile acıklı
Çocukluk: Sıkıntılar İçinde Bir Memur Ailesi
Bizim yaşlarımızda, çocuk yaşta, en çok giyilen şey, cızlavet lastikler vardı. Başka türlü ayakkabı falan alamazdık. Ama amcam bize zaman zaman bayramda ayakkabı alırdı. Doktor amcam... Zaten elini öperdik amcamın bayramlarda. 5 lira, 2,5 lira falan para verirdi. Onları da getirir koşa koşa annemize
ulan meral.. ah aziz nesin ah.. =/
Meral, şimdi söyleyeyim, senin çocukları her dövüşünde, onlara her bağırışında, benim içerde, kendi odamda ağladığımı, çocuk gibi ağladığımı biliyor muydun? Ali’nin her, “Anne beni dövdün, dövdün ha?” diye soruşunda ben ağlıyordum.
Meral, ben çocuk gibi değil, bir çocuk adamım. Bu yanımı herkesten sakladım. İçli insanım. Sertliğim, kabalığım, belki bu duyarlılığımın, içliliğimin dışa ters vuruşu. Gazetedeki haberler beni ağlatıyor, şarkılar beni ağlatıyor. Ama kişiliğimi de bu kızgınlığıma, içliliğime, duyarlılığıma borçluyum.
Sen çocukları boyuna dövüyordun. Bundan nasıl tedirgin olduğumu bakışımla, duruşumla, sözle, ricayla, yalvararak belli ettim. Olmadı. En sonunda bigün patlayıverdim. Ama senin öyle sinirlerin bozulmuş ki... Çocuğa bundan ne? Benim dertlerim, üzüntülerim, yorgunluklarım senden az mı Meral? Nasıl dayanıyorum? Daha da dayanacağım, senin beni bırakıp gitmene bile... Bana baksan, yine dayanmam için yeterdi. Hangimiz çok dayanıyoruz? Benim kadar yorgun musun, bitik misin? 44 yaşındayım. Bu 44 yıl 10 tane 44’lük adamın çilesi içinde geçmiş, öyle de geçiyor. Kaç kişi çekmiş benim çektiğimi? Yine de gözlerimle gülmesini, dayanmasını biliyorum.
Çocuklara son zamanlarda “Allah cezanızı versin.” “Allah belanızı versin!” diye bağırmaya başladın. Bu bağırmaların, bu cezalar, belalar onlara değil, elbet banaydı. Bilerek değilse bile, bilinçaltında bana kızıyordun. Belki farkında bile değilsin. Bu içten kızgınlıklarını, türlü nedenlerle dışa vuruyordun. Beni azarlıyordun, paylıyordun. Başkalarının yanında bile yapıyordun bunu.
Sayfa 26Kitabı okudu
