Klasik insanla modern insanın bir bıçak kesiği gibi birbirlerinden ayrıldığı husus: Klasik insan, tabiatının icabı yalnızlıktan korkan ve ondan kaçan biri iken, dolayısıyla yalnızlığı ancak muvakkaten isterken modern insan yalnız kalmak için yaşar ve yalnız kaldığındaysa derin bir pişmanlık hisseder. Yalnızlığın katafalkından habersizdir çünkü. Yalnızlık kimsesizliktir; yardımsızlık. Kim medetsiz kalmak ister ki!
Sayfa 39 - Hasanali Yıldırım
Ben küfür ile imandan, ikrar ile inkârdan, tasdik ile şüpheden meydana gelmiş bir şey olmuştum. Kalbimle inkâr ettiğimi aklımla tasdik eder, aklımla reddettiğimi kalbimle kabul ederdim. Kısacası şüphe denilen ejderha vücudumu sarmıştı. Bir fikri ne kadar sağlam esaslarla kursam, şüphe ejderhası onu bir sarsışta yıkıyordu. Bir kere
tam bir reddedişle, hiç olmazsa, rahat bir noktada bulunabilir miydim? Ne gezer! İnkâr başka şey, şüphe yine başka! Şüphe ejderhası her doğru fikrin düşmanıydı. İster ikrar olsun, ister inkâr, herhangi bir mesele kabul etmiyordu. Şimdi hayatın gerçeklerini fikrin var olduğunun bir yansıması kabul edersek müthiş bir acıyla dayanılmaz bir cehennem içinde kaldığım anlaşılır. Herkes için olağan olan şeyler, benim için başka bir hal alıyordu. Bu durum nedeni ile aşkta da, geçimde de şanssızdım. Galiba insanlardan kaçan biri olmuştum.
Sayfa 10 - AnonimKitabı okuyor
Hayır çok sıkıntı var içimde.
Siz gidin, beni de rahat bırakın
Şu karanlık köşecikte, kara üzgünlüğümle.
Allah'ı kaybetmiş insan, neyi aramaktadır? Allah'ı aramayan insan, neyi bulacaktır? Kur'an'dan kaçan, hangi kitaba inanacaktır? Peygamberi görmeyen, hangi insanı görecektir? Cenneti elinden kaçırmış olan cehennemden başka neyi kazanacaktır?
