kadınlarımız

BÜYÜLENDİM!
Aslı Erdoğan’ın okuduğum ikinci kitabı ve ben bu kadına her kitapta bir başka hayran oluyorum. Tam anlamıyla örnek aldığım bir kadın profili.
Kullandığı üslup öyle büyülü ki yaşadığı acıları, aşkları, içine attığı her şeyi , o kendi kendini kemiren düşünce kurtçuklarını , ezilmişliğini, çekingenliğini, sertliğini, narinliğini her şeyini üslubuna aktarabilmiş nadir yazarlardan biri Aslı Erdoğan ve bana göre bu büyük bir yetenek.
Daha önce de kadınlarla ilgili romanlar okudum ama hiçbiri Aslı Erdoğan gibi bana geçmişi tekrar yaşatmadı. Bahsettiği karakterlerde kendimi bulmamı , yaşadığım veya yaşamadığım şeyleri bu kadar bendenmiş gibi hissettirmeyi başaramadı. Aslı Erdoğan bunu ustalıkla yapıyor.

Mucizevi Mandarin bir öykü kitabı,içinde birbirinden ayrı olmasına karşın yine de aralarındaki bağı tam koparamamış iki can alıcı hikaye…

Yitik Gözün Boşluğunda
İlk hikaye bir gözünü kaybetmek üzere olan , sargılarla gezen, göçmen bir Türk Kadınını anlatıyor. Bu kadının aşkı, acıları, kendisiyle ve geçmişiyle olan bitmek tükenmek bilmeyen nefreti, yaralı cinselliği…

Türk toplumunun, Türk kültürünün biz kadınlara ne yaptığını tokat gibi suratına çarpa çarpa anlatmak istemiş Aslı Erdoğan. “Kızlık zarı” adı altında geçen ve namus cinayetlerinin baş konusu haline gelen bu ana başlığın bize nasıl zarar verdiğini , sadece fiziksel bir ihtiyaç olan sevişmenin neden bu kadar gözde büyütüldüğünü ve ondan korkması gerektiğini bir türlü mantıklı bulamamış. Çünkü mantıksız. Yemek yemek kadar , tuvaletini yapmak kadar , su içmek , duş almak kadar gerekli bu insan faaliyetinin fısıldaşmalarda , gizli kapaklı odalarda, şifreli kelimelerle öğrenilmeye çalışılmasına, öğrenilmediği için de acı çekmek zorunda kalan bir sürü kadına mantığı yatmamış.

“Bana özgürlüğü simgeledikleri için, cinsellikten ve geceden korkmayı öğrenmem gerektiği halde bir türlü öğrenemedim. Bekaretimi kendi parmaklarımla yırtıp attım ve her fırsatta geceye koştum.”

Bu cümleyi kuran bir karakter yaratmış belki kendisi belki de olmak istediği bir karakter. Öyküdeki kadının aşık olduğu adam Sergio. Onun neden bu kadar yaralı olduğunu , ketum olduğunu anlamaya çalışan Sergio ve onu günün birinde terk eden Sergio, şu cümleyi kuruyor kitapta :

"Seni nasıl böylesine hırpaladılar? Aşk sözcüğünü duyar duymaz karmakarışık korkulara kapılıp gitmene; uçuruma yuvarlanır gibi kendi içine dönmene; bakman, istemen ve sorman gerektiğinde başını öne eğmene; bedenin çırılçıplakken kafanı yastıkların altına gömmene kim neden oldu? Senden neyi esirgediler? "

Yaralarının sarılmaya çalışılmasından , kendisini küçük düşürmesinden ölesiye korkan bir kadın olduğu için azarlıyor , tiksiniyor Sergio’dan içten içe bu sorudan sonra. Ama bunu da yeniyor kendi içinde çünkü bağlanmayı seviyor. Bu yarayı biz kadınlara açan kültürün canını yakmak isterken kendi kabuk tutmuş yaralarını da tek tek deşiyor. İrinini akıtıyor.
Karamsar , kaybetmeye meyilli ya da çoktan kaybetmiş kadınları çiziyor. Çok da başarılı bu işte çünkü kendisi de en az çizdiği karakterler kadar yaralı , onlar kadar nefret ediyor geçmişinden, asla kendine güveni olmayan , asla kendini sevemeyen bir kadın olduğunu düşündüğü için ve bu kadınların Türkiyede birçok eşine rastlanıldığı hatta kadınlarımız böyle oldukları için karakterleri bu kadar karamsar belki de…

İkinci hikaye de bir erkeğin ağzından aktarılıyor. Yaralı bir genç kadın, hiç yaşamamış , hep çocuk ve yaşlı bir adamın aşkını.
Aslı Erdoğan’ın karamsar üslubunu eleştirilenler olacaktır. Okuduğum ilk iki kitapta karamsar ve okuyacaklarımın da bu şekilde devam ettiğini düşünüyorum ve bu benim çok HOŞUMA GİDİYOR! Çünkü o bana göre kendini yazan bir kadın, hissettiği gibi, olduğu gibi, nefret ettiği gibi ve kalemi bir intikam aracı, nefretini kovalar yerine kağıtlara kusuyor. TAKTİR EDİLESİ!

Belki okuyunca “Bu mu yani çok övülen , ölümsüz elli yazardan biri seçilen kadın.” Diyenler olacaktır , oldu da. Ancak ben Aslı Erdoğan’ı tam olarak anlamak için bir kadın olmak gerektiğini ve bu ağırlığın hissedildiği olaylara tanık olunması ve yaşanılmasıyla gerçekten anlaşılabileceğini düşünenlerdenim. Aslı Erdoğan’ın daha çok okunulmasını temenni ederim.

Anneler..Kadınlarımız..Bizi ne hale soktular biz kutsal bir varlık iken bizim gelişimiz aslında kutlanmalı iken kapitalist sistem bizi nasılda asıl amaçlarımızdan yaşantımızdan koparmış.3 baba 1anneye eşit bir değerden nerelere gelmişiz..

Canan Tan kitabın sonunda Pirayeyi herhangi bir yakınınızın yerine koymayın tamamen hayal ürünü demiş. Fakat benim için hayal ürünü değil bire bir yaşadığım olayları kaleme almış. Üzdü biraz. Bununla birlikte canan tanın kendine özgü imza niteliği kelimelerini "duyumsama, ayrımında ve umar" sık sık kullanması birisine laf sokarsınız ya; insanda işte böyle bir etki bırakıyor. Bununla birlikte evlilik gibi kutsal bir kurumun sürekli olarak kadınların özgürlüğünü kısıtlayan bir durum gibi lansetmesi evli, mutlu ve yaşamından memnun olan kadınlarımız için hakaret niteliğinde olduğunu düşünüyorum. Özgürlüğünün kısıtlandığı düşüncesi mevcutsa evlenmesin ölene kadar özgür kalsın.