Böyle sevgiliye kavuşmak gibi bir şey.
Can Orhan Pamuk.
Bunlar hep 2015'e güzel başlayalım diye var.
Okuduğum ilk Orhan Pamuk kitabı. Nasıl anlatayım bilemiyorum bu kitabı... Öncelikle sondaki sözümü başta söyleyeyim, kitap mükemmel. Evet mükemmel kavramının içini dolduran bir kitap. Kitabı öykü, siyasi tespitler, psikolojik betimlemeler ve yazarın dili açısından 4 şekilde irdelemek isterim.
İlk olarak kitap basit bir bozacının kız kaçırma
Romanlarındaki ağır havayı gittikçe dağıtıyor Orhan Pamuk. Bu da öyle bir roman. Romanda anlatılanları yahut benzerlerini defalarca dinlemişsinizdir çevrenizden ve hatta yaşamışsınızdır da bazılarını, tanıklık etmişsinizdir bizzat. Bu yüzden yakın bulursunuz bu romandaki kişileri, yerleri, hisleri, tatları.
Dil konusunda da bi rahatlama var. Belki anlattıklarından kaynaklı ama rahat bi akış içinde ilerliyor roman. Bu akış içinde roman kahramanları da anlatıma müdahale ediyor zaman zaman ve konuşuyor okurla. Okuduğumuz kitabın bir yandan kurgu olduğunu düşünürken araya giren bu kahramanlar aslında bir gerçekliğin içinde olduğumuz da hissettiyor: kafamızda bi tuhaflık :)
Değişen İstanbul’u ve insanlarını, değişen duyguları ve düşünceleri, siyasi olayları, sosyal hayatı, inançları anlatan Pamuk değişmeyenle bitiriyor romanını: aşk.
Geçmişe şiddetle özlem duyulan şu zaman da ıskalanmaması gereken bir kitap
480 syf.
·
Not rated
·
Liked
Romanın kahramanları Mevlüt Karataş, Süleyman, Korkut, Vediha, Samiha, Rayiha, Fatma, Fevziye, Boynueğri Abdurrahman Bey, Mustafa Karataş, Ferhat vs. kişiler vardır.
Eserde Alevi- Solcu çatışması var. Solcuları Korkut ve Süleyman temsil ediyor. Alevileri ise Ferhat temsil ediyor.
Mevlüt Karataş İstanbula geliyor babasına yardımcı olmak için boza ve yoğurt satıyor. Bir gün düğüne gidiyor ve orda bir kızla bakışıyor ve üç sene boyunca mektup yazar. Ama aslında gözlerine vurulduğu kız değildir o kaçırdıktan sonra iş işten geçtikten sonra anlar. Asıl hikaye ondan sonra başlar. Hayat mücadeleri, koşturmaca, aşk...
Eserde kıskançlığın kötü sonuçlar doğurduğu görülmüştür: Rayiha kıskanarak çocuğunu düşürmeye çalışırken kan kaybından ölür. Kıskançlık yerinde ve zamanında olması gerekir yoksa fazlası insana zarar verir.
Orhan Pamuk her kitabında, daha çok sevebilir miyiz bir kitabını olumluyor bana kalırsa. "Kafamda bir tuhaflık var, ne yapsam bu alemde yalnız hissediyorum kendimi." diyor bozacı Mevlüt. Okurken Vefa'nın sokaklarında dolanır gibi oluyor, kafanızı kaldırıp, Pamuk'un tüm çıplaklığı ile gözler önüne serdiği değişimler kentine bir bakmak istiyorsunuz. Bozacı Mevlüt kadar, bir şehrin de hikayesi bu kitap çünkü. Biz Mevlüt'ün hikayesini çok sevdik. Okurken kendimizi unutacak, yalnız hissettikçe dönüp satırlarında konaklayacak kadar hem de. Kitabı okuyup Vefa Bozacısı'na uğramayan ise, zannediyorum çok azdır.
Yazarı bir kenara bırakıp esere odaklanacak olursak eğer oldukça muntazam,ince elenip sık dokunan bir eserle karşılaşıyoruz. 0 dan 100 e tırmanan ailelerin açlıkla sefaletle siyasi dönemin ağır şartlarıyla eğitimin yaşantının zor olduğu bir yaşantıyla karşılaşan insanların izlerini görüyoruz.
Eser tema bakımından ikiye ayrılıyor Birincisi Boza Sevdası,İkincisi Aşkı.
Kahramanımız boza işinden vageçemiyor.Onun tek huzuru boza satmak bozayı yaşatmak ve birde her daim teselli bulduğu güvende hissettiği Rayiha sı var...
Kitabı anlatmakla bitmez. inceleme için hiçbir karakter yetmez bu kitabı okumalısınız o dönemde yaşamalı ve tuhaflığı hissetmelisiniz bence zevk alacağınız bir kitap....