Zaman zaman kendimi tüm insanlıktan daha güçlü duyuyorum, ama kendimi aynı anda çıplaklıklarımdan sıyrılmaya çalışan ağaçlar kadar da bırakılmış duyuyorum. Özellikle ben'in, ben'i bıraktığı anlarda.
Yüreğimin atışlarını, gözümün algıladığı tüm görüntüleri yalnız onun çizdiği resimlerle, onun biçimlediği tümcelerle, onun bulduğu sözcüklerle birleştiriyorum. Nedir. Benim benliğimi bu denli onunla özdeştirememin nedeni nedir.
"Kızımın gözlerinde ve seninkilerde, sık sık beni suçladığınızı gördüm. Off," diye haykırdı ıstırapla, "hayatta en çok sevdiğin insanların bile seni anlamaması!"