Bir şeyler öğrenmenin mutluluğu ile uyuyorum bu gece. Bu hissi çok ama çok özlemişim. Kendime bakınca mutlu olmamın temel koşullarından birini ögrenme ve başarı olarak koşulladığım için bu hislerden mahrum kaldığım her anı heba olarak görüyorum. Aslında bir şeyler öğrenmek çok kolay ama öğrenme hevesi her konuda aynı olmuyor. Belki biraz bundan belki de açık açık tembellikten. Hiçbir şey yapmamak, tüm koşullar uygunken bile hiçbir şey yapmıyor oluşuma anlam veremiyorum. Kızıyorum kendime hem de çok kızıyorum. Bu kızgınlıkla kendimi bir şey yapmamayayla cezalandırıyorum sanırım. Kolaya kaçıyorum.
Hep ama hep mutlu olmayı hissetmek istemiyorum. Sadece tatmin ve huzur istiyorum. Bunu bütün hayatım boyunca istiyorum.