80 syf.
·
Not rated
Kamakura'da bir çifte intihar vakası yaşanır. Sevgilisi Sono ile birlikte denize atlayarak intihar eden Yozo Oba, olaydan sağ olarak kurtarılsa da Sono hayatını kaybeder. Bu travmatik olaydan sonra bir sanatoryuma yatırılan genç adam, hemşiresi Mano ve onu sık sık ziyarete gelen iki arkadaşı Hida ve Kosuge eşliğinde burada 4 gün geçirir. Yozo'yu neşelendirmek isteyen Mano ve arkadaşları bu kederli günlerinde ona destek olarak etrafındaki kara bulutları biraz olsun dağıtmaya çalışırlar.
Soytarı Çiçekleri, Dazai'nin en bilindik eserlerinden 
İnsanlığımı Yitirirken'in kahramanı Yozo Oba ile ilgili yazdığı ilk eser. Dazai'nin 1930 yılında bir kafede tanıştığı Tanebe Şimeko ile çifte intihara kalkışmasından sonra yaşananlardan izler barındırdığı için aynı zamanda otobiyografik nitelikte bir roman.
Sohbet havasındaki sade üslubuyla zaman zaman okuyucuya da göz kırpan bir günde bile bitirilebilecek kısacık bir kitaptı. Tavsiye ederim.
Not:
Japon edebiyatında anlatıcının/yazarın itirafları üzerine kurulu olan ve yazarın hayatından parçalar taşıyan başka bir deyişle yarı otobiyografik olan bu tarz eserler ayrı bir tür olarak ele alınır ve "ben roman" olarak isimlendirilir.
Dazai Klasiği
Japon edebiyatının en önemli yazarlarından biri olan 
Osamu Dazai'den okuduğum üçüncü eseri oldu bu, daha önce 
İnsanlığımı Yitirirken ve 
Güneş Batarken isimli romanlarını okumuştum. Şimdi ise ikinci intihar girişiminden sonra kalemi aldığı, en önemli kitabı İnsanlığımı Yitirirken'deki baş karakter Yozo Oba hakkında kaleme aldığı ilk eser.
Kitap kız arkadaşı Sono ile Kamakura denizine atlayarak intihar ederler ama Sono ölür, Yozo ise yaşar. Bu olayı İnsanlığımı Yitirirken kitabını okuyanlar bileceklerdir. Karakterimiz 4 gün boyuna bir sanatoryuma yatırılır ve biz sanatoryumda geçirdiği günleri okuruz kitap boyunca. Tabii işin içinde Osamu Dazai varsa elbet ki melankoliklik, yalnızlık gibi temalarda olmazsa olmaz.
Yer yer dördüncü duvarı yıkarak direkt okuyucuyla konuşur yazar ve ben bu yerleri çok severek okudum. Yazarın kitabı hakkındaki görüşleri, sanki çok berbat bir şey yazıyormuş gibi düşünmesi beni çok etkiledi. Mesela 33. sayfada yazar : "Yazarların, kendi eserlerinin değerini bilmemeleri, romancılığın genelgeçer bir ilkesidir." diyerek bizi etkilemeye devam eder.
Ben kitabı çok severek okudum, zaten 77 sayfalık bir roman olması bir oturuşta bitiyor. Herkese tavsiye ederim. Keyifli okumalar.
