İnsanın kendini bilme/ kendini bulma yolculuğu.. Yürekte doğan bu arzu, hayata sirayet etmeye başlayınca yolculuk başlıyor. Çetin bir süreç bu. Adamı yakar bazen yıkar. Rotasız seyyah misali yürür durursun. Varır mısın bir yere bilinmez. Duyduğun haz yürümek ve bulma çabasıdır sadece.
Uyanış kendini bir yere ait hissetmemekle başlar. Dünyada olup dünyadan olamama meselesi. Durmak azap olur yüreğine. Yürümek ister durursun. Sorgularsın. Kendini sorgularsın. Ânı sorgularsın. Evreni sorgularsın. Çareler ararsın. Yalnızlık çekersin. Kalabalıklar ruhuna ağır gelir.Kabına sığmaz olursun. Dünya telaşı hafif gelir derdine.
İşte bir çoğumuzun yaşadığı bu karmaşayı yaşayan kitabımızın kahramanı Umay. Kendini bu dünyada yitik, anlamsız, eksik bir kadın olarak nitelendiren Umay. Ruhunun kemirildiğini hisseden Umay. Kanadı kırık kuş gibi çırpınan Umay. Aynalara ve insanlara güvenmeyen Umay. Sevmeye, inanmaya çalışan Umay. Derinlerde yanan ateşiyle mücadele eden Umay.
Her satırında kendime rastladığım, altını çizdiğim cümleleri beynime kazıdığım, arayışıma ışık, arayışıma biraz daha karmaşa katan güzel esersin vesselam.
Mekansız yolculuktur bu, yolcu bedenden ötesi: Ruhtur. Hep hatırlattığım bir söz var kendime: "Biz hiçiz aradığımızsa her şey." Hiç ama her şeyle dertli. Sonsuzluk tutkusu, dâr-ı dünyada "Aşkın" olana olan aşk. Rüya ve gerçek arasındaki o sancı.
Büyük resimde kaybolmadan/kaybolarak "Bende Varım." diyebilmek.
Ne olduğunu bilmese de; ne olmadığının farkında olanlara selâm olsun.
Sevgili 
Fethi Korkmaz yüreğine, kalemine sağlık.
