☆
Ama ne demiş adamın biri: İntihar, umutsuzluk ile cesaretin kesiştiği yerde gerçekleşir!
☆
Sayfa 107Kitabı okudu
Birilerinin yardımına ihtiyacım vardı ama bana yardım etmeye çalışan herkesten de nefret ediyordum. Emin olduğum tek şey vardı; gittikçe ölüme yaklaşıyordum.
Yaşantımın somut bir ispatı olsun istemesem, sadece kadavra olmayı kendime yakıştıramıyor olmasam, çoktan ölmüş olurdum. Ama adını koyamadığım, yapmam gereken, bitirmem gereken bir şey vardı. O anı bekliyordum. Sonuçta bu hayata tanıklık eden biri değil miydim ben de? Bu tanıklığın bir anlamı olmalıydı, bir işe yaramalıydı, ama neye?
Ben insanlardan uzaklaştıkça insanlar da bana karşı tepkisel takılmaya başlamışlardı.
Sayfa 101Kitabı okudu
☆
Çünkü büyük bir ihtimal, unutulan bir şey vardı: SEVGİ!
☆
Sayfa 97Kitabı okudu
Sadece kendime acıyor, artık ölmek zamanıdır diye düşünüyordum. Dönüp dolaşıp hep aynı şeye takılıyordum. Çevremde insanlar olsun, insanlar için varlığımın bir anlamı olsun, herkes beni sevsin... Veya eroin olsun, insanlara olan mecburiyetimi unutayım, kendi kendime yeteyim istiyordum.
Sayfa 97Kitabı okudu
Ben bile nasıl bu kadar soğukkanlı olabildiğimi anlamıyorum. Ama sanırım kimseye katil demeye hakkım yok. Çünkü asıl cinayet işleyen benim.
Sayfa 92Kitabı okudu
...hâlâ ergenlik aşkları yaşayan, insanların hayatıyla oynayabilen bir piçe rastlama riskini hiç göze alamam.
Sayfa 92Kitabı okudu
Yaşamak bu kadar dürüst olmamayı gerektiriyorsa ben oynamıyorum!
Sayfa 90Kitabı okudu
Ne bileyim, adını koyamadığım o kadar çok yanlış var ki; bana doğurmamı değil ölmemi, öldürmemi söylüyor. Belki bunu iflah olmaz bir inatçı olduğum için söylüyor olabilirim ama böyle düşünüyorum işte! Yaşamak bu kadar dürüst olmamayı gerektiriyorsa ben oynamıyorum!
Sayfa 90Kitabı okudu
Şimdi bir ceset kadar duygusuz yaşıyorsam, bir kadavra duyarlığı içindeysem dünyaya karşı, bunları ona borçluyum. Bazen kendi kendime, git, bir sevgili bul, gez, eğlen falan diyorum ama insanlar gözümde öyle küçülmüşler ki, kimseye karşı nefretten başka bir his duyamıyorum.
Sayfa 87Kitabı okudu
"H" işini bitirmek kolay olacak sanıyorduk. "H"i hep hafife almak yaptığımız en büyük yalnıştı zaten. Hep bırakabileceğimizi sanıyor, bir türlü vazgeçemediğimizi inkar ediyor, gittikçe daha fazla boka battığımızı farkedemiyoruz. Gene aynı pembe gözlüklerle, krizi kolayca atlatabiliriz sanıyorduk.
Sayfa 86 - H = eroinKitabı okudu