"En büyük aşk özgürlüktür, seni var eden."
Yaşamın temel harcı sevgidir.
Beton zemindeki mavi bir yumurta tam ortasından çatlamış, içindeki sarısı kaldırıma akmıştı.
Zavallı şey. Bebeğini kaybetmişti. Tıpkı Vera -derin bir nefes aldım- ve benim gibi. Bu adil değildi. Bu acı vericiydi. Ama hayatın kendisiydi.
Kuş, yuvasının üzerinde daire çizerek, ince bir dalı boş yere gagaladı. Ardından kaldırımın birkaç adım ilerisine kaçtı. Çabalarının nafile olduğunu anladığı o anı neredeyse hissedebiliyordum. Yavrusunu bıraktığı anı... Gökyüzüne yükselerek, kiraz ağacının yukarıdaki dallarından birine kondu. Sanki aşağıdaki manzarayı hafızasına kazımak ve son bir kez hoşça kal demek istiyordu.
Ansızın esen bir rüzgâr, kavak ağacının dallarını hışırdatarak yumuşacık polenlerini etrafa uçuşturdu. Tıpkı kar gibi. Polenlerden birini yakalayıp gülümseyerek gökyüzüne baktım. Gökyüzünde daireler çizen kızılgerdan kuşu, kanatlarını çırparak uzaklaşıp kayboldu.
Sayfa 355 - Son
Hiç kimseden hiçbir şey bekleme. Sadece kendine inan.
İnsanın çekip giden içindeki kuşlara, satın aldığı beygir gücüyle yetişmeye çalışması ne büyük çelişki değil mi Niobe?
Sayfa 13Kitabı okudu
Her hayvan doğasını ve düzenini bozan insanoğlundan hesap sorma hakkına sahiptir.
Önemli olan kalpten sevmek, sadece sevmek. Aynı dili konuşabilmek için gerekli olan tek şey ortak dil. Ortak dilimiz sevgi.
En büyük aşk özgürlüktür, seni var eden.
Sayfa 41Kitabı okudu
İnsanın çekip giden içindeki kuşlara, satın aldığı beygir gücüyle yetişmeye çalışması ne büyük çelişki değilmi?
Süleyman Çobanoğlu şiirlerinden dörtlükler
Rab bu nasıl denizdir yüzme bilen kuşu yok
içimde acır bir şey bu göğsüme ne kattın
anlar gibi olmuştum yetmiş üçte bir cuma
attığımda o oku ben atmadım sen attın
-----------------------------------------------
Sen bir düş imişsin kuşluk çağında
soluma tükürdüm: Rabbim Gafurdur
bilesin
Kendinden başka kimseyi düşünmeyen insanlar, ne birbirini ne dünyayı ne de bizi gerçekten sevebilir.
Sayfa 26 - Sıfır Yayınları / NovellaKitabı okudu
Küçük kar kiraz kuşu, Heyula, cadıya doğru ilerlerken kayanın üstünde seğirerek yatıyordu ve sonra Lena Feldt daha önce neler çektiyse hepsi ikiye, üçe katlandı, yüzle çarpıldı. Bir ruh bulantısı, korkunç, mide bulandırıcı bir keder hissetti, öyle derin bir melankolik yorgunluktu ki, bundan ölecekti. Son bilinçli düşüncesi, hayattan tiksinmek oldu; duyuları ona yalan söylemişti. Dünya enerji ve sevinçten değil, pislik, ihanet ve dermansızlıktan yapılmıştı. Yaşamak nefret verici bir şeydi, ölüm de ondan iyi değildi ve evrenin bir ucundan bir ucuna bu ilk, son ve yegâne hakikatti.
Öylece, yayı elinde ayakta durdu, kayıtsız, yaşarken ölmüş halde.
Sayfa 334 - İthaki YayınlarıKitabı okudu
