Bir zamanlar İslam'a bir sarılmışız ki görenler dillerini ısırmışlar O ne sadakat, o ne ısrar öyle O ne hassasiyet. Çocuklarımıza Muhammed adını koymaya ar etmişiz. Mehmet diye çevirmişiz, Suudi Arabistan topraklarında Hazreti Peygamber nerede bir iki dakika konaklamışsa oraya bir işaret koydurmuşuz, bütün ünlü savaşların, ahidlerin, konaklamaların, olayların geçtiği mahalleri camiilerle, mescitlerle binbir sütunla işaretlemişiz. Öyle incelik ve hassasiyet göstermişiz ki görenler şaşırmış işitenler hayran olmuş.
...Ama tutkumuz, inadımız, ısrarımız sadece dinde, cihatta kalmamış, biri bize kötüyü sevdirebilmişse onda da tutkuların en dik âlasını göstermişiz.
Bâtıl mı, yanlış mı demeden, bir mübtezeli, bir sevimsizi, bir belayı bile sevmişiz, eğer büyük bildiğimiz birileri bir yolunu bulup hayrına veya şerrine bize onu sevdirmişse.
Anarşide, kardeş kanı içmede iblislere rahmet okuttuk. Vampirler kıskançlık nöbetleri geçirdi bizi gördü de...
Birileri de bira iyidir, hazma nâfi, sohbete yararlı, batılılaşmaya elverişli diye yutturdu bu millete.
Allah'tan korkan kimse, kalbinde Müslüman kardeşlerine düşmanlık beslemez; yalan, iftira, hased etme gibi gayri insânî duyguları kalbinde bulundurmaz. Çünkü hased, kişinin güzel amellerini mahveder.
İmam Gazâli (k.s.) Abidler Yolu adlı eserinde hasedi şöyle tarif eder:
Hased, Allah tarafından bir Müslümana verilen ve o Müslüman için faydalı olan nimetlerin zevâlini istemektir. Eğer zevâlini istememekle beraber aynî nimetlere kendisinin de nail olmasını dilerse (gıpta) olur ki, günah değildir.