Narziss ve Goldmund benim seneler önce Hesse'nin dostluğu anlatan bir kitabı varmış diyerek koşa koşa gidip kütüphaneden ödünç aldığım, fakat zaman dolayısıyla ancak küçük bir kısmını okuyabildiğim ve okuduğum kadarıyla da çok sevdiğim bir kitaptı. Hesse idi. Dostluk hakkında da yazmış idi. İçinde sanat da vardı üstelik. İnsan daha ne isterdi ki?
Kitabı genel olarak beğensem de Goldmund karakterinin tavır ve eylemlerini anlamlandırmakta ciddi sorunlar yaşadım. Evet, bu tarz bir hayat yaşıyor oluşu ona kısa sürede dünyanın bin bir çeşit insanını tüm güzellik çeşitliliğiyle görmeyi sağlamış olabilir, fakat daha sanatkarane bir perspektif bekledim. Kendini sanata adaması değildi isteğim, yalnızca daha derin hissedebilmesiydi. Yüzeyselleşen bir karakterin aniden büyük işler başarması ve üstelik gerçekten el yatkınlığı gerektiren bir konuda, hem de seneler sonra bunu yapabilmesi, bilemiyorum. Sanatçıya gözleri ışıldayarak bakan biri için biraz üzücü oldu.
Göçebe yaşam tarzı ve yaşamayı bu şekilde hissedebilmek, yaşamın tadına böyle varabilmek düşüncesi son derece güzel ve yaratıcı. Fakat bir insanın içindeki sevginin islenisi beni rahatsız eden. Belki de toplumsalın etkisinde kalıyorum. Ama "keşke yine birçok kadın tanısa ve onların her ayrıntısını bilseydi çünkü bu elbette sanatını da gelistirecekti ama neden her gün başka bir sevgili?" sorusunu sormadan da edemedim.
Üzdün beni Hesse.
