Kesin kararlara ulaşma arzusu ile iyilik ve kötülüğün, gerçeklerin, düşüncelerin, çelişkilerin sonsuz devinim içindeki uçsuz bucaksız okyanusuna atılmış talihsiz zavallı bir mahluktur insan! İyiliği bir yana, kötülüğü diğer yana ayırmak için asırlardır mücadele ediyor, çalışıyor insanlar. Asırlar geçip gidiyor ve tarafsız akıl, iyilik ve kötülük terazisinin hangi tarafına ne koyarsa koysun, terazinin dengesi şaşmıyor; her iki tarafta da ne kadar iyilik varsa o kadar kötülük var. İnsan keşke katı ve kesin bir şekilde yargılamamayı, düşünmemeyi, öğrenebilseydi, keşke kendisine yalnızca ebediyen soru olarak kalması için yöneltilmiş sorulara cevap vermeseydi! Her türlü düşüncenin hem yanlış hem de doğru olduğunu anlasaydı keşke! Düşünce insanın tüm doğruluğu kucaklayamayacak olması bakımından bir yandan yanlıştır, insan çabalarının ifadesi olması bakımından da öte yandan doğrudur! Bu sonsuz devinim içinde, iyilik ve kötülüğün uçsuz bucaksız düzensiz karmaşasında kendilerine bir kısım oluşturdu kimileri, bu karmaşa denizi üzerinde hayali sınırlar çizdiler ve denizin bir çırpıda ortadan ikiye ayrılmasını bekliyorlar.
Kalabalıklar yalnız yıkıcı kuvvete sahiptirler. Bunların üstünlüğü ve hakimiyeti her zaman bir karmaşa ve düzensizlik ifade eder.
Kırıntı
Acılardan geliyorum
Acılara gidiyorum dedin
Bir soluk uğradın
Dilinde sarhoşluk
Aklında olanca karmaşa
Kalbin parça parça
Özenle dilimlemiştin
Biraz yetimlere
Biraz yalnıza
Biraz vefasıza
Bir soluk gülümsedin
Sonra senindi yol
Olanca gülü olanca dikeniyle
Yatağımda kırıntıların kaldı
Usumda sanrıların
Hep o ışıklara özenirdin
O ışığa gittin
Usumda sanrıların
Ben yalnız ve karanlık
Öyle kalakaldım
Dünya zaten hikâye kaynıyor. Baksana ne çok insan, nasıl bir karmaşa, iç içe geçmiş kaderler, bütün alt metinler. En büyük yazar Tanrı. Evren kocaman bir hikâye kitabı. Bizler mini minnacık roman karakterleriyiz, tek tek her birimiz.
Sayfa 127 - Doğan Kitap
