tyler durden; anlatıcının içinde önce babasına, sonra baba figürüyle bütünleştirdiği tanrıya, sonra da tanrının görmezden ve duymazdan geldiği, tek bir çarkına dokunmadığı sisteme öfkesinden doğmuş bir kişilik. herkes onun gibi olmak istiyor. çünkü hiç kimsenin ulaşamayacağı kadar mükemmel oluşunu öfke, hiddet ve başkaldırıyla beslenmiş bir halüsinasyon olmasına borçlu. toplumun sebep olduğu travmalar, toplumun sebep olduğu yıkık dökük bir hayat, toplumun sebep olduğu dibin de en dibinde hissetme... kişiliğin toplumun sebep olduğu bölünüşü.
neyse ki ben marla'mı buldum, benim tyler'larımın yediği bokları bana söylüyor. henüz aralarından hiçbirinin napalm yapmayı, ev yapımı dinamit yapmayı, donmuş kilit göbeğini elektrikli matkapla kırmayı bilmemesini tyler kadar dipte olmamalarına bağlıyorum. onlar kendilerini tekrar tekrar kurbanlaştırmakla meşgul. öyleyse ben de. dibi gördüklerinde kendileri dahil kaybedecek hiçbir şey kalmadığında dahi uykusuzluğuma neden olmayacaklar. hiçbir şey olmayacak. böyle anarşi öyküleri içimizi rahatlatmak için yazılır, başkaldırmamız için değil. o aşçılar, taksi şoförleri, garsonlar...ezilenler. hepsi kurbandı. ama tyler durden daha farklı sıfatta bir kurbandı. tyler durden gibi kurbanlar, benim gibi kurbanları cesaretlendirir, çünkü revictimization döngüsünden çıkabilmiştir ve bu çoğu dissosiyatif kimlik bozukluğu hastasının yapamadığı bir şeydir. o bakımdan sybil göndermesi de yerinde olmuş.
