Notlar:
Yanlış anlaşılan bir konuya açıklık getirmek istiyorum. Zeyd kişisi Amr kişisine "o.ç" lafzıyla sövse, yahut Zeyd kişisi Hind kişisine "o...pu" lafzıyla sövse, Kitâp'ta cezası (had) muayyen bulunan günahı işlemiş olmaz. Yüzyıllar evvelden bugüne kadar bu sözler namusa iftira olarak anlaşılmış değildir. Şöyle ki, elde Konya'da 18. asırda görülmüş bazı mahkemelerde verilen emsal kararlar var. Şeriyye sicillerinden alınan (39, 41 no'lu) bir örnekte, Ali kızı Âişe ninemiz, (zannederim Kadı'ya) verdiği ifadede başka bir kadından şöyle şikayetçi oluyor: "…beni yediyle ve ayağıyla darb idüp ve mezkûre Safiye beni taş ile darb ve 《kahbe ve rusbu!》 deyu şetm idüp ve saçımı yolmuşdur.”
Bakınız, bu suç küfür ve darb başlığı altına kaydedilmiştir, kazf başlığı altına değil. Yani bu bir tazir suçudur, had suçu değildir. Bu bir emsal karar olarak şöyle dursun, iftirada önce kasıt aranması gerek. Yani bu söven kişi gerçekten karşıdakinin karnından çıktığı anasının namusuna mı sövüyor? Hayır, bu karşıdakini şiddetlice tahkir etmek maksadıyla söylenen bir sözdür. İhtimal, ana'da bulunan kudsiyetten dolayı muhatabın -görünürde- en değerlisinin hedef alınmasıyla, onda hiçbir kıymet bırakmamak ve bütün şereflerini elinden almak kastediliyor; anasının zinâkar olması kastedilmiyor.
ÖLÜM VAR!
Her şey kaydediliyor, nasıl böyle rahat yaşarsın?!
Hesap yokmuş gibi nasıl böyle yaşarsın?!
Allah yokmuş gibi nasıl böyle yaşarsın?!
Ölüm yokmuş gibi nasıl böyle yaşarsın?!
Öldükten sonra dirilmek yokmuş gibi nasıl böyle pervasızca ve rahat yaşarsın?!
Madem öyle o yüzden mi bu dünyada hep iyiler kaybediyor ya da kaybediliyor??? İşte bu yüzden bu cümle yeterince anlamını kaybedilir kılıyor...