Özellikle genç başarısız Baudelaire özentisi şair Muhittin'in geçtiği bölümleri okurken farklı bir zevk aldığımı belirtmem gerek. Parıldayan gözlerle, etrafındaki tüm eşyaya, varlığa öfke duyan bu karakterin neredeyse tüm davranışlar için küçük düşürücü ve alaycı bir yorumu mevcut. Etrafındaki küçüklü büyüklü burjuva hayatını her fırsatta hicvetmesine rağmen karakterin kendi hayatına baktığınızda küçük bir burjuvadan hiçbir farkı olmadığını görüyor ve etrafındaki herkes dahil olmak üzere kendine de yalan söyleyen zavallı bir ikiyuzlü olduğunu anlıyorsunuz. Birçok ayrıntıda aslında ulaşmak istediğinin ve içten içe kıskançlık duyduğu şeyin yerden yere çaldığıyla aynı olduğunu, sevilmekten ve anlasilmaktan çok peşinden sürüklenen insanlara özlem duydugunu farkediyorsunuz. Yaptığı birçok eleştirinin yuzeyselliginin ötesine geçildiğinde içinde barındırdığı aşağılık kompleksinden kaynaklanan kendini ispat etme ve gösterme çabasının sonucu olduğunu, sevgisizlikten meydana gelen küçük bir buhran yumağı olan dış görünüş itibariyle de son derece sevimsiz bu karakter aslında sevilme, kabul görme ve özellikle hayran olunma aşkıyla yanıp kavrulan, kendine verdiği sözleri bile tutamazken, okurda öfke duyulmaktan çok acıma isteği uyandırıyor. Sonunda aslında inanmadığı bir paradigmaya hizmet etmesi ve çıkarları uğruna faydaci bir hayat sürmesi ayrıca kitabın bitişinde karakterin de istediği gibi düşünülmeden sadece hissederek insanların peşinden sürükledigini görmek maalesef onun için hiç istemediğim bir kapanış oldu, ölmesini çok istemiştim oysa.
