Zeynep Karaaslan Eman
Öykü yazarı
KARPUZ
Çocuk durmadan ağlıyordu. Annesi elindeki oklava ile ayaklarına vurdu.
.. Daha ağlıyon mu sen.?
.. Bana ne ağlıycam işte.
. Koş bakkaldan çay al da gel deftere yazsın Mahmut dayı.
. .Bana ne kızın alsın abim alsın.
. .Bak çocuk fena dövücem seni haberin olsun.
Çocuk salya sümük az öteye gitti duvara yaslandı.
Annesi tahtadan sokak
Merdiven
Pınarın taşları gün yüzünde yine, eğilip kendini görmeyeli yıllar oldu. Yeterdi Sarı Tarla'ya bir zaman suyu, yeşildi daha çok tarla, keleter keleter bostan, umut. Kucağında iki kavun belki kelek, çoktan ayrılmak gerek. Davul sesi hiç hoş gelmez, hele zurna, yine de bir şekilde ortasında bulursun kendini tüm günahlar gibi.
Onlarca yüz şimdi
Bin Aşık Yılı Uzakta
İçine kezzap düşüren gazeller
Bozlak ve gırtlak, acının ses telleri
Kış gecelerinde şehit, soğuk ve gazi, peygamber menkıbeleri
Halka uzanan elleri tırpan, gözleri yol karası
Çare değirmenlerinde elenen umut
Her türkünün nakaratı kalbe bıçak yarası
Ok değmiş neylersin yaram sızlar
Tükenir nakdi ömrümün dilin sermayesi bir ah kalır
Katalitikle
Ileriye dönük olabilmemiz için ileriyle uyum içinde olan hayallerimiz olması gerek,
Geçmișimiz kirli olup Geriye dönük olduğumuzdan düșlerimiz hep kelek.
Tam șansımız yâver gidip buna sevinecekken
sırıtacak bize șeytan ve çarkı döndūrecek tekrardan felek.
#Poyraz