İnsan olmaktan utanıyoruz.
Hayattaki her şey anlamsız, boğazlarımızda düğümlenmiş kelimeler, düğümlenmeyi mütemadiyen sürdürmeye ant içmiş gibi duruyor . Yalnızlık neydi ki yanında kimsenin olmaması mı, yoksa onlarca, yüzlerce, on binlerce insanların içinde kendini yalnız hissetmen mi? İnsanların içinde de insan yalnızdır, hiçbirimiz çocukluğun vermiş olduğu masum insanlar değiliz. Hepimizin içi kendi benciliğimiz ve egomuzu tatmin etmekle dolu . Kimlerin yanına gitsek her birimizin bir derdi var, hangimiz derdimizi birbirimize açar olduk ki? Güvendiğimiz insanlar hep sırtımızdan bıçaklayan olmadı mı?
Neydi bizlerin, sizlerin bu dünyayla imtihanı. Artık tek kelimeyle yorulduk. İnsanlara haddinden değer vermekten yorulduk, degersizleştiğimizde yorulduk, ekmeğe muhtaç halde aç olan insanı gördüğümde insanlığından utandım. Zenginin hale daha da zengin olmak için hırslanmaya çalışmak istemesinden yorulduk. Canımızın her gün acıdığından yorulduk, yaşamaktan yorulduk, nefes almaktan yorulduk, çocukların acı acı inlemesinden yorulduk. Yaşamla ölüm arasında bir kütüphane vardır. O kütüphanede müphemsiz bir şekilde ilerlemekten yorulduk.
Ve yollar ard arda gelen yollar her kuşun bir habercisi ihtimaller ise bu haberlerin cabası
.
Ne yapmalıydık, yapmayı düşündüğümüz şeyler bizler için doğru bir şey mi, farklı seçimler yapmış olsaydık şu an yaşamımız aynı mı olurdu?
Seçtiğimiz yollar en baştan beri hata mıydı?
İhtimalleri düşünmek zor ama en önemlisi seçtiğin yolun sana ne sonuçlar getireceği.
Ders dinlerken satır arası hayat dersleri...
Nasıl insanları hayatta tek başına tanıyorsanız ve yanındakine göre değerlendirmiyorsanız, kelimeleri de tek başına tanıyın ve yanındakine göre değerlendirmeyin. Her insan hayatta yalnızdır. Her kelime satır aralarında yalnızdır. O yüzden kelimeler de birer insan gibidir. Tek başına tanıyın, yanındakine göre bakmayın.
İyi ki kelimeler var.
Bazen rüzgarlardan ağaçların tınılarını dinlerim ,bazen gölgelerinde serinlerim, bazen konuşurum,susarım,düş kurarım.Öğreneceğim ne çok şey var onlardan.
Nazik ve vakur olmayı öğretirler.
Gökyüzüne ,taşa toprağa karşı bir hayranlık uyandırır içimde.Güzelliği,nahifliği ,faniliği ve yeniden dirilişi görürüm dallarında.
Ve yalnızdır her bir ağaç her bir yaprak beraber görünseler de. Özgürdür ,sevinçtir ,hayattır onlar .
Belleğimde ağaçlardan hep tatlı baharın taze güneşi gibi hatıralar birikir.Ağaçlar benim yurdumdur.
"Her insan yalnızdır bu hayatta.Her kelimeler yalnızdır satır aralarında."
Yalnızlık Mülkümüz Çoğalıyor - Garib Çoban
Başlangıçta herkes aynı yerdedir. Sonra türlü rüzgârlar eser ve her biri bir yana savrulur.
Bazıları durduğu yerde durmaya devam eder.
Fakat artık yalnızdır; çevresinde kimse kalmamıştır.
Ona, çok değiştin, eskisi gibi değilsin, derler.
Aslında eskisi gibi olmayan onlardır.
Sustuklarının duyulmasını isteyenler kimdir?..
Soru?..Sen kime hizmet