KELİME KELİME İNSAN
Her kelime bir cümleye dahil olmak için bekler. Bir anlama,bir habere,işe,oluşa omuz vermek ister.Yalnızdır her kelime. Sabırla içine doğmayı bekler insanın.Dile düşer sese dönüşür,kaleme düşer yazıya dönüşür.Dönüştürür insanı kelimeler.
Bazen hayat anlamını bilmediğimiz bir kelime kullanır cümlesinde.Tam olarak ne söylediğini anlayamayız. Kafamıza takılır çözemeyiz.Geçmişe bakarak manasını bulmaya çalışırız o kelimenin,yaşananın.Neden gerçekleşmiştir o durum neden yaşanmıştır o olay bilmek isteriz.
Uzun zamandır kullanılmayan bir kelime gibi dışlanırız bazen hayattan.Sesimiz duyulmaz,söylediklerimiz işitilmez.Görülmeyiz. Görünmeyiz hayatın içinde.Manası sözlüklere hapsolmuş bir sözcük gibi kalabalıkların içinde ruhumuzu korumaya çalışırız.Bir el bekleriz bizi çıkaracak.Bir el,içimize dokunan.
Bir sözcüğün bir cümleye kattığı anlam gibi katışırız hayata,dahil olmayı başarabilirsek diğer yaşamlara.Tekillikten kurtuluruz.Ruhumuz genişler.Büyürüz,olgunlaşırız.Anlamın,hayatın ruhu olduğunu o zaman anlarız.
İnsan kelimelere benzer. Bazen kullanılır,bazen kullanılmaz. Bazen hayat içinde yeri değişir,anlamı değişir,önemi değişir.Kelimeler gibi tek başına bir anlamı vardır, ruhu vardır insanın.Kelimelerin cümleye kattığı anlam gibi insan da ruh katar dünyaya. Kelimelerin manalarını koruduğu gibi insan da özünü korur.Kelimeler gibi yan yana geldikçe bir olur,birlik olur.
İnsan,hayat cümlesinde öznedir onu yaşayan.İnsan hayatı dualayandır.O yüzden kelimelerini özenle seçer.Çünkü duası göğe kelimelerle uçar.
Ders dinlerken satır arası hayat dersleri...
Nasıl insanları hayatta tek başına tanıyorsanız ve yanındakine göre değerlendirmiyorsanız, kelimeleri de tek başına tanıyın ve yanındakine göre değerlendirmeyin. Her insan hayatta yalnızdır. Her kelime satır aralarında yalnızdır. O yüzden kelimeler de birer insan gibidir. Tek başına tanıyın, yanındakine göre bakmayın.
İyi ki kelimeler var.
Bazen rüzgarlardan ağaçların tınılarını dinlerim ,bazen gölgelerinde serinlerim, bazen konuşurum,susarım,düş kurarım.Öğreneceğim ne çok şey var onlardan.
Nazik ve vakur olmayı öğretirler.
Gökyüzüne ,taşa toprağa karşı bir hayranlık uyandırır içimde.Güzelliği,nahifliği ,faniliği ve yeniden dirilişi görürüm dallarında.
Ve yalnızdır her bir ağaç her bir yaprak beraber görünseler de. Özgürdür ,sevinçtir ,hayattır onlar .
Belleğimde ağaçlardan hep tatlı baharın taze güneşi gibi hatıralar birikir.Ağaçlar benim yurdumdur.
İnsan olmaktan utanıyoruz.
Hayattaki her şey anlamsız, boğazlarımızda düğümlenmiş kelimeler, düğümlenmeyi mütemadiyen sürdürmeye ant içmiş gibi duruyor . Yalnızlık neydi ki yanında kimsenin olmaması mı, yoksa onlarca, yüzlerce, on binlerce insanların içinde kendini yalnız hissetmen mi? İnsanların içinde de insan yalnızdır, hiçbirimiz çocukluğun vermiş olduğu masum insanlar değiliz. Hepimizin içi kendi benciliğimiz ve egomuzu tatmin etmekle dolu . Kimlerin yanına gitsek her birimizin bir derdi var, hangimiz derdimizi birbirimize açar olduk ki? Güvendiğimiz insanlar hep sırtımızdan bıçaklayan olmadı mı?
Neydi bizlerin, sizlerin bu dünyayla imtihanı. Artık tek kelimeyle yorulduk. İnsanlara haddinden değer vermekten yorulduk, degersizleştiğimizde yorulduk, ekmeğe muhtaç halde aç olan insanı gördüğümde insanlığından utandım. Zenginin hale daha da zengin olmak için hırslanmaya çalışmak istemesinden yorulduk. Canımızın her gün acıdığından yorulduk, yaşamaktan yorulduk, nefes almaktan yorulduk, çocukların acı acı inlemesinden yorulduk. Yaşamla ölüm arasında bir kütüphane vardır. O kütüphanede müphemsiz bir şekilde ilerlemekten yorulduk.
Ve yollar ard arda gelen yollar her kuşun bir habercisi ihtimaller ise bu haberlerin cabası
.
Ne yapmalıydık, yapmayı düşündüğümüz şeyler bizler için doğru bir şey mi, farklı seçimler yapmış olsaydık şu an yaşamımız aynı mı olurdu?
Seçtiğimiz yollar en baştan beri hata mıydı?
İhtimalleri düşünmek zor ama en önemlisi seçtiğin yolun sana ne sonuçlar getireceği.