Münacaat
Bu yaşa erdirdin beni,gençtim almadın canımı
ölmedim genç olarak ,ölmedim beni leylak
büklümlerinin içten ve dışardan
sarmaladığı günlerde
bir zamandı
heves ettim gölgemi enginde yatan
o berrak sayfada gezindirsem diye
ölmedim, bir gençlik ölümü saklı kaldı bende.
Vakti vardıysa aşkın,onu beklemeliydi
genç olmak yetmiyordu fayrap
Senin de onlardan olduğunu anladığım gün,
Cebimde kalan son umudu da,
Çıkarıp attım okyanuslara.
Heybemde ki son aşk kırıntılarını,
Savuşturdum göçmen kuşların yorgun kanatlarına...
Ve sen dedim;
Ve sen,
Son aldanışım,
Son inanışım,
Son kez oturup ağlayışım…
Evet sen;
Şiirine, sözüne kanıp,
Gülüşünde kendimi bulduğum!
İşte tam da bugün vazgeçtim senden.
Tam da bugün son buldun!
Düne kadar sen'din
Bugün HERKES oldun...
Elif ADIYAMAN
İlk Öpücüğün Tarihi
Zaman ilginç bir şekilde yüksekliğe bağlı olarak değişirmiş. Deniz kenarında yaşayan kimse dağ köyünde yaşayana kıyasla daha dinç olurmuş mesela. Çünkü deniz kıyısındaki zaman tepedekinden daha yavaş akarmış. Dünyanın merkezine yakınlıkla ilgili bu formül. Dibe ne kadar yakın, zaman o denli tembel. Bundan ötürüdür ki utancımdan yerin dibine
HALUK BİLGİNERİN "masumiyet" deki muhteşem tirad'ı..
bu kaltakla aynı mahallede büyüdük. mevlanakapı'da. babası zabıtaydı. alkolik hasta bi adamdı rahmetli, erkenden de gitti zaten. bu anasıyla yoksul, perişan... bizim tuzumuz kuruydu, hacı babam yapmış bi şeyler. bi de zagor vardı. bizim eski evin kiracısının oğlu. babası filimciydi yeşilçamda. cepçilik, arpacılık, her yol vardı itte. ama