"İnsanlar bunu okuyacak diye yazmıyorum. Çoktan delirmiş bir beynin dehlizlerinde kaybolduğumu anlayacaklarından korkuyorum. Karanlık, loş ve kimsenin olmadığı koridorlarda kendime bile rastlamadan dolaşıp duruyorum. Ne keyif...
Yazarsam içeri ışık sızacak, o kezzap bakışlarıyla her köşeyi görecekler, üzerine spot tutup inceleyecekler, sonra da her yerde söyleyecekler benim bile bilmediğim şeylerimi. Vay be diyeceğim demek öyle yapmışım ya? Hiç haberim yoktu… Meğer ben neler demişim, nelere yol açmışım? Ne söyleyeceklerini bilmiyorum ama yapmışımdır kesin."
Yazılar dreadnought sınıfı olmalı böyle.
Öte yandan yaşamın ve yazmanın en büyük keyfi herkese, ölüme bile, hatta bazen kendine bile meydan okuyabilmektir. İki şey var insan içinde cesur yapan. Birincisi ruh dedikleri ölümsüz olan, isteseniz bile yok edemeyeceğiniz. İkincisi mutlaka birileri var oralarda bir yerlerde bizim gibiler. Anlayan, belki gören, hatta sevenler..