Bir gece yarısı yazıyorum, gönlümden kaleme, kalemimden deftere ve sonra sizlere. Ve bir de kuşların sesleri eşliğinde. ‘Şükür’ kelimesinden bahsetmek istiyorum. Son zamanlarda dilimden, kalbimden, fikrimden eksik etmemeye çalıştığım, maneviyat dolu kelimeden. Bu kelimeyi düşünürken aklıma hep şu soru gelir; ‘Yoklukta varlığı ararken, varlığı
İçesim var; gece hüznü çöktü günüme
Çekilmez bir adam oldum yine
Uykusuz, aksi, lanet
Bir bakıyorsun ki ana avrat söver gibi
Azgın bir hayvan döver gibi
O gün çalışıyorum
Sonra birde bakıyorsun ki
Ağzımda sönük bir cigara gibi tembel bir türkü
Sabahtan akşama kadar sırt üstü yatıyorum ertesi gün
Ve beni çileden çıkarıyor büsbütün
Kendime karşı duyduğum nefret ve merhamet
Çekilmez bir adam oldum yine
Uykusuz, aksi, lanet
Yine her seferki gibi haksızım
Sebep yok olması da imkansız
Bu yaptığım iş ayıp rezalet
Fakat elimde değil
Seni kıskanıyorum.
'' Anlayışsızlığın hüküm sürdüğü bir hayat yaşıyorum. Buna rağmen hala ısrarla hem kendimi hem de etrafımdaki insanları anlamaya çalışıyorum. Aptallık işte... Sanırım canım çıkmadan bu huyum'da çıkmayacak! '' Derdi.
Bilmiyordu ki canı çıksa bile bu huyu onda baki kalacak...
Çünkü insan bazı özelliklerin nimetini öldükten sonra tadardı.
Dilsiz Şair
Benimkisi maziye hasret maziye özlem. Dahası yok. Kendi kendime kendimi yakıp, yanıp yanıp kavruluyor küllerimden doğup yeniden yanıyorum. Hepsi bu.
Evet mümkün aynı anda hem sevmek hemde nefret etmek. Aynısını yapıyorum hergün kendime...
