Kedere gömülmemek için kendimi unutmaya çalışıyor, başkalarını düşünüyorum. Bu da kafamı meşgul ediyor, acıyı sabırla karşılamama yardım ediyor.
Çima em weha xwe, mêjiyê xwe, der û dorên xwe û tiştan ji hev vediqetînin, didin ber hev, ji hev parçe dikin û dibêjin, "ev hîn baştir e yan ji ev hîn xirabtir e...?" Çima em her tiştî -jiyan, wext, însan û însanetî, evîn, keyfxweşî, azadî...- ji hev vediqetînin, lîme lîme dikin û paşê wan ber hev?.. Bi vî awayî, yanê bi ji hev vediqetîndin û li ber hevdanê xirabiya herî mezin em, bi xwe li xwe dikin. Sînor û şert; me ji me, ji însan û însanetîye bi dûr dixînin..
Çeviri;
Bizler neden böyle, beynimizi, çevremizi ve şeyleri birbirinden ayırıyoruz, birbirleriyle karşılaştırıp, birbirinden ayırarak "bu biraz daha iyi veya bu biraz daha kötü..?" diyoruz. Biz neden her şeyi - hayatı, zamanı, insan ve insanlığı, aşkı, sevinci, özgürlüğü...- ayırıp, sonra bunları lime lime edip bunları karşılaştırıyoruz? Bu yolla, yani birbirimizden ayrılıp, en büyük kötülüğü yapan bizler, kendimiz kendimize yapıyoruz. Sınırlar ve şartlar; bizi bizden, insan ve insanlıktan uzak tutar...
Gençliğimde, kapımın zilinin her çalışında, gönlüm sevinçle doluyor ve kendi kendime, "Oh ne iyi! İşte yeni bir olay!" diyordum. Ama yıllar geçip de olgunlaştığım zaman, her zil sesinden sonra şöyle düşündüm: "Yine ne var?"
Sayfa 68 - Yapı Kredi YayınlarıKitabı okudu
Gündem
Sessiz Çığlık
Bugün ilk defa güldüm
Odama güneş doğdu ilk kez
Ağlamadım, güldüm
Bugün ilk defa
Beni yıpratan bir müzik dinlemedim
Serince teslim ettim kendimi
Acıyı sildim, geçmişi unuttum
Sonradan anladım; yanlış insanlar doğru sevgiyle değişmezmiş. İnsan çok sevince kendisine yanlış yapılmaz zannediyormuş. İşte en büyük yanlışı ben kendime burada yapmışım.
Stefan Zweig Anısına...
22 ŞUBAT 1942
Ardında bıraktığı intihar mektubunda şöyle yazar:
“Kendi isteğimle ve bilinçli olarak hayattan ayrılmadan önce, son bir görevi yerine getirmeğe kendimi mecbur hissediyorum. Bana ve çalışmalarıma, böyle iyi ve konuksever şekilde kucak açan harikulade ülke Brezilya’ya içtenlikle teşekkür etmeliyim. Her geçen gün, bu ülkeyi daha çok sevmeyi öğrendim ve benim lisanım konuşulduğu dünya, bana göre mahvolduktan ve manevi yurdum Avrupa’nın kendi kendisini yok etmesinden sonra, hayatımı yeni baştan kurmayı daha fazla isteyebileceğim bir yer daha yoktu, ama 60 yaşından sonra, yeni baştan başlamak için özel güçlere ihtiyacım vardı. Benim gücüm ise, uzun yıllar süren yurtsuz gücüm sırasında tükendi. Böylece, ruhsal çalışması, her zaman en büyük sevinci ve bireysel özgürlüğü bu dünyanın en büyük nimeti olan bu hayatı, zamanında ve dimdik sona erdirmek bana daha doğru görünüyor.
Bütün dostlarımı selamlarım! Umarım, uzun gecenin ardından gelecek olan sabahın kızıllığını hala görebilirler, ben, çok sabırsız olan ben, onların önünden gidiyorum.”
#38698081