İnsan yüreği bu, hatır gönül kırmak istemiyor. Tüm boğuntular, yorulmalar arasında, unutulmuş, benim tanıdığım ölüler var mı diye düşünmekten ve yazmaktan kendimi alamıyorum: Vâlâ Nurettin geldi aklıma birden. Bu Dünyadan Nâzım Geçti [1965] ilişti kitaplıkta gözüme. Evet, bu dünyadan kocaman bir adam geçti. Nâzım Hikmet’in Bursa Hapishanesi’nden bana gönderdiği o ufacık pusula geçti aklımdan. “Şiirlerini seviyorum tebrik ederim. O kısa şiirlerini yazmaya devam et, gözlerini öperim” diyordu.
Sayfa 1 - VÂLÂ NURETTİN ve ERCÜMENT EKREM TALU 
Ama sahteliğin her türünden nefret ederim. Ayrıca anlattığım duygularımdan da utanmıyorum. Doğal ve haklı duygular çünkü. Akrabalarınızın düşük seviyesinden zevk duymamı bekleyebilir misiniz? Hayattaki mevkileri benim
o kadar altımda olan hısımlarım olacak diye kendimi tebrik mi edeyim?”
Tarih bilincine sahip olmak kolay değil.
1937 yılında idi. Yaz aylarından biri. Doğrudan doğruya kendi kontrolündeki bir gazetede «Makedonya» adlı bir eserim tefrika ediliyordu. Bir akşam üstü başyaver Celâl Bey beni telefonla aradı, Dolmabahçe sarayına davet edildim ve saraya gidince, hemen hiç bekletilmeden, üst kata çıkarıldım. Bir kapı, açıldı, kendimi büyük adamın(Atatürk) karşısında buldum. Saygılarımı bildirince mutad bir iki nezaket cümlesi ile beni taltif etti. Sonra:
— Yazını okuyorum, dedi. Hürriyetin ilân edildiği zaman küçük bir çocuk olman lâzım. Fakat tebrik ederim, o günleri iyi canlandırıyorsun. Yalnız Abdülhamid'i hiç sevmediğin belli.
Biraz durdu. Elindeki bir renkli kalemi, önünde açık duran kaim ciltli bir fransızca kitaba dikine vurarak düşünür gibi oldu. Ben susuyordum. Bu hal bir iki dakika devam etti. Sonra birdenbire şu sözler çıktı ağzından:
— Sevme Abdülhamid'i. Gene de sevme! Fakat sakın hatırasına hakaret edeyim deme. Senin neslin biraz daha temkinli kararlar vermeye alışmalı. Bak çocuk! Şahsî kanaatimi kısaca söyliyeyim: «Tecrübe göstermiştir ki toprakları üstünde yaşayan insanların çoğunun ahvali meşkûk ve hudutları yalniz düşmanlarla çevrili bir büyük devlette Abdülhamid'in idare tarzı azamî müsamahadır(hoşgörülüdür). Hele bu idare On dokuzuncu yüzyılın son yıllarında tatbik edilmiş olursa..
Sayfa 39 - Yeni Çığır Kitabevi.
Sen cadısın. Cadısın. Cadısın. En muhteşem yerinden yaralanmışsın. Gideceğiz. Biz mutlaka buralardan gideceğiz canım. Gittiğimiz yerde ölme. Oralar da börtü böcek bekliyor bizi. Oralarda bizi, gülüşleri takiben gözlere inip yayılan gökkuşakları ve avarelik bekliyor. Oralarda ağızlarımıza sıkıştıracağımız çiçeklerin yalnızlıkları yoktur. Hırpalanmış bir kuşsun sen. Uçtuğun için dargın, uçtuğun için telaşlı, uçtuğun için mağrursun. Ağladığından dolayı hep, gözyaşların oymuş yüzünü. Gözyaşların yüzündeki yataklarında küçük, uysal titreyişlerle, döne döne akar. Onlann akışını tebrik ederim. Onlara teşekkür ederim. Ben de seni seviyorum. Seni o yüzden seviyorum. Seni o yüzden dövüyorum. Kendimi o yüzden dövüyorum. O yüzden içiyorum ama bu kadar ama şu kadar. Sana yakışıyorum, anlıyorsun. Sen beni anladıkça kaybediyorsun. Gittiğimiz yerde ölme. Gittiğimiz yerde, ben öleceğim. Çıplak delikanlılar leşimin çevresine toplanıp latince ağıtlar söyleyecekler. Sen o gün de beyaz giyeceksin. Herkes seni teselli etmeye çalışarak saçmalayacak.Çünkü sen, benim ölümümle bundan önceki hayatına bir bahane buldun bile. Ben senin şiirinim. Ben senin definenim. Ben senin tabutunum: eğer gittiğimiz yerde ölecek olursan, seni benim ruhuma sarıp yine benim bedenime gömecekler!
Hepinize merhaba ben Havva akbulut ben kıyılmışları denilen kitabı okudum ve çok güzel bir kitap okurken çok mutlu hissediyordum kendimi ve bende bu kitabın çok beğen diğim bir sözünü sizlere paylaşmak istiyorum beni karşılayan karanlığı merakla seyrettim sözüne hayran kaldım çok beyendiğim bir söz oldu burdanda yazarı yani sınıf hocamı tebrik ederim çok güzel keyifli bir kitap yazmış kitabını çok beğendim isterseniz Sizde alabilirsiniz ben aldığıma hiç pişman olmadım.
Bu saatte bu cümlenin altını çizdiğim için kendimi tebrik ederim.
Gözyaşı kadar hiçbir şey insanı hafifletemez.
