“tekrar loş yalnızlıkların en dibindeyim
sararmış yaprakların usulca savurduğu
köprüler yıkıldı artık kendimleyim
parmak uçlarında ölümün sessizliği.”
Yeniden başlamak için yıkmam gerekiyordu.
Yıktım.
Kendi yüreğime usulca fısıldadım:
"Köprüler yıkıldı , artık kendimleyim."
tekrar loş yalnızlıkların en dibindeyim
sararmış yaprakların usulca savurduğu
köprüler yıkıldı artık kendimleyim
parmak uçlarında ölümün sessizliği
Sayfa 65Kitabı okudu
Yıllardır kendimleyim. İyi yürekli, uyuşuk, birbirleriyle hiç kavga etmeyen yaşlı karı kocalar gibi beraberim kendimle.
Sayfa 79Kitabı okudu
Güven sorunumu, kimseye güvenmeyerek çözdüğüm evreye geldim. Dokunmayın bana, artık kendimleyim.
