sorarım sana; yalnız değil de yapayalnız olduğunu hissettiğin zamanlarda yaşadın mı hiç? çevrende kimse yokken yalnızsındır. yaşamın ıssızlığında kimsesiz kalmaksa, bambaşka bir duygu. yapayalnızlık budur işte! o zaman sığınacak bir yer ararsın kendine. iyi ya da kötü diye düşünme lüksüne sahip değilsindir. uzun vadeli olmayacağını bilsen de, anlık sevinçler yeter sana. uzanan el, gerçekte bir canavarın pençesidir, bilirsin. ancak, onu tutmaktan, ona tutunmaktan başka yolun yoktur. dostun kötüsü olmaz felsefesine sığınaraktan, bile bile aldatırsın kendini.
Sayfa 63 - doğan kitap
"Birisini sevmeye kalkışmak, önemli bir işe girişmek gibidir, bilirsin. Enerji, kendini veriş, körlük ister.
Hatta başlangıçta bir uçurumun üzerinden sıçramanın gerektiği bir an vardır. Düşünmeye kalkarsa atlayamaz insan.
Bundan böyle artık bu gerekli sıçrayışı yapamayacağımı biliyorum."
Jean-Paul Sartre
Her şey geçer, bilirsin.
Yalnızlığını sev. Herkes gitse de o seni bırakmaz, bilirsin.
İnsanin kendine açtığı yarayı hiçbir tabip iyi etmez, bilirsin.
« Düşmanı tanıyıp kendini bilirsen, yol kendiliğinden açılır.»
Sayfa 19 - Yordam KitapKitabı okudu
Her şey sende gizli
Yerin seni çektiği kadar ağırsın,
Kanatların çırpındığı kadar hafif..
Kalbinin attığı kadar canlısın,
Gözlerinin uzağı gördüğü kadar genç...
Sevdiklerin kadar iyisin,
Nefret ettiklerin kadar kötü..
Ne renk olursa olsun kaşın gözün,
Karşındakinin gördüğüdür rengin..
Yaşadıklarını kâr sayma:
Yaşadığın kadar yakınsın sonuna; ne kadar yaşarsan
Aşk
Şimdi sen kalkıp gidiyorsun. Git.
Gözlerin durur mu onlar da gidiyorlar. Gitsinler.
Oysa ben senin gözlerinsiz edemem bilirsin
Oysa Allah bilir bugün iyi uyanmıştık
Sevgiyeydi ilk açılışı gözlerimizin sırf onaydı
Bir kuş konmuş parmaklarıma uzun uzun ötmüştü
Bir sevişmek gelmiş bir daha gitmemişti
Yoktu dünlerde evvelsi günlerdeki yoksulluğumuz
Sanki hiç olmamıştı
Oysa kalbim işte şuracıkta çarpıyordu
Şurda senin gözlerindeki bakımsız mavi, güzel lâflı
İstanbullar
Şurda da etin çoğalıyordu dokundukça lafların
dünyaların
Öyle düzeltici öyle yerine getiriciydi sevmek
Ki Karaköy köprüsüne yağmur yağarken
Bıraksalar gökyüzü kendini ikiye bölecekti
Çünkü iki kişiydik
Oysa bir bardak su yetiyordu saçlarını ıslatmaya
Bir dilim ekmeğin bir iki zeytinin başınaydı doymamız
Seni bir kere öpsem ikinin hatırı kalıyordu
İki kere öpeyim desem üçün boynu bükük
...
Sayfa 19 - Can YayınlarıKitabı okudu
