"Ben her şeyi eskitmiştim Servet Hanım. Özlemimi bile. En uzun yolculuğuma başlayacakken size rastladım. Şimdi yapraklarınıza dokunmaktan korkuyorum. Yeterince yitirdim çünkü."
Koşar adım volta atan bir mahkum gibi amaçsızca seğirtiyorum peşinde hayatın.
İçimde çağlayıp duran bir geç kalmışlık hissiyatı, beynimde susmak bilmeyen bir yetiş kurtar feryadı.
Fakat yollarımın sonu hep çıkmaz sokak, hep duvar.
Üstelik ne gözlerimde fer, ne dizimde derman var.