Hatalarımı hayatıma mal etmeyin. Bırakın ben göreyim. Ben yüzleşeyim. Ve sadece yaptıklarım yüzünden yansın canım. Bırakın kendi ellerimle soldurduğum çiçekler için olsun üzüntüm. Sizin gözlerinize her baktığımda gördüklerim için olmasın. Ya da kelimelerinizin altında can çekişen imalarınız için. Kendi gökyüzümü sırtlanayım, sizinkilerin altında ezilmeden. Kendi karanlığım yeterken bana ışık umutlarımı çalmayın. Kendi ezilmişliğim yeterken, tepelerden bakmayın bana. Yüreğimdeki pişmanlık beni döndürürken hayata yüzüme vura vura çürütmeyin onu da.
Avucumuzda kalan bir tutam insanlığımızı geldiğimiz yollara sermişiz, kaybolursak diye, çoktan kaybolduğumuzdan habersiz. Bilinçsizliğimizde eriyoruz. Buz tutmuş ideallerimiz, biz eriyoruz. Gözlerimizde sanki doğarken ölmüşüz gibi bir yenilgi, umutsuzluk çoktan peyda olmuş içimize. Biz bizi kurtaramamışız. Başkalarına ne hayrımız olsun.
Reader Follow Recommendations
Babasından dayak yiyen çocuğu "babadır yapar" diye avutmanın acizliği bize neyin cezası? Nasıl girdik böyle bir yükün altına? Ne diyoruz çocuğa, babadır döver de sever de, avutuyor muyuz gercekten? Sen büyü baba ol o zaman sen de çocuğunu dovebilirsin mi anlıyor çocuk? Yoksa benim babam tek değil herkesin babası dövüyor oh ne iyi mi diyor? Bunu mu dedirtmeye çalışıyoruz. Ne anlamalı çocuk. Ne anlatıyoruz çocuğa. Daha önemlisi çocuğa anlatıyoruz ya çocuğa.