Kanı kaynadığı yaşta insanın yürek ne yeminler ettirir dile.Bu alevler çok parlar az ısıtır,daha tutuşurken sönüverir.Ne parıltıları kalır ne sıcaklıkları.Ateş sanma sen bunları.
Doğadan beklenen, ölüm karşısında kinin gücünü ve zehrini yitirmesidir; öte yandan yaslanmis nefretler dinmek bilmez dedikleri de doğrudur. Hem edebiyatta hem de yaşamda bu sık kanıtlanır. Ama doğrusunu söylemek gerekirse bu durumda nefret yoktu ki yaşlanmış olsun. Bir arabanın çalınmış olmasının onu çalanın ölmüş olmasının yanında ne önemi olabilir.
Zayıflığımızı göstermek istemediğimizde böyle yaparız, iyiyim, deriz ama aslında ölüyoruzdur. Halk arasında buna kan kusup kızılcık şerbeti içtim demek denir ve bu içsel dönüştürme fenomeni yalnızca insan türünde gözlenir.