Türk edebiyatını seven biri olarak edebi değerine diyecek bir şeyim elbette yok amaaaaaaa...
Boğduuuuuu...Aşk eğer yanlış noktadaysa yani yasaksa adamı sersem eder, doğruyu yanlışı birbirinden ayıramaz noktaya getirir, sanılır ki aşkınla olsan her şey toz pembe olur, dünya durur , sadece ikimiz oluruz. Ama öyle olmuyor işte, Feda ettiklerin ya da edeceklerin elbette ağır basar.
Necip aşık oldu ama o bile kavuşsak da aramızda başkasıyla yaşanmış bir geçmiş kara kedi gibi duracak korkusuna kapıldı.
Salak Süreyya diyesim var ohh rahatladım. Belki de o dönemin tipik Türk erkeği. Bencil, hele boş beleş para da varsa kendi heveslerinin peşinde koşarken karısının psikolojisini, neyi sevip neyi istemediğini mi düşünecek pehhhh.
Yazık sana Suad. Hayatı laylaylom yaşarken kim dedi sana yasak aşkın pençesine kapıl diye. İşte böyle eşekten düşmüşe dönersin.
Mal Necip... bu kadar sevdin ve anladın o da seviyor ne bileyim sıkıştır bir köşede azcık öp ,sev. Salak. Ancak böyle uzaktan yanar durursun , senin gibi basiretsiz neylesin aşkı.
Neyse bir ömür boyu aşktan yanacaklardı ama kaderleri beraber azgın alevler arasında yanmalarına izin verdi. Yazık...
Aşırı detaydan boğulmuş bir eser. Galiba Lise yıllarında işledik gördük ama eserin kendisini okumayı istiyordum.
Çoook şükür bitti.
Keyifli okumalar.
