Ne oturduğumuz ev bizim ne bindiğimiz araba bizim ne de sahip olduğunu zannettiğimiz evlatlar bizim.Hatta kendi canımız bile bizim değildir.Hepsi Allah'tan emanettir bize.
Allah emanet üzere verir, istediği zaman da emanetini alır.
Emaneti teslim edeceğimiz gün elbet gelecek.
Ey gönül!
Çok bağlanma dünyaya!
Bugün varız yarın yokuz.Bak bakalım nice nice asırlar ve nice nice insanlar gelmiş geçmiş. Kim kalmış yahut kime ne kalmış bu dünyada??
Tasarrufundan aciz kalmışız
Akışına bırakmış dertlere dalmışız
Çiçeklerde saklanan balmışız
MÂLİK bizi kime emanet eder
Ne kadar büyük sorusuna misali cevap
Kainat başlı başınca büyük bir kitap
Her nefes alışında sana söylenen hitap
Korkma seni sana bırakmam der
Mülk kiminse tasarrufta onun
Başlarken bellidir zamanla gelir sonun
Çok ciddiye almayalım bu bir oyun
Yaptığın gider zebanilerin hoşuna gider
Güncel bir tecellidir yok haberimiz
Bir hesabı var yazılmış kaderimiz
Kalu belada başlamış bu uzun seferimiz
Duaya sebeb olsa bari şu keder
İmtihan bunun içindir dosdoğruyu sever
İnsan dua edince kazanır değer
Mevla görelim neyler
Neylerse güzel eyler
Allah bütün kâinattaki canlıları bizim için yaratmadı mı? Peki, biz neyi paylaşamıyoruz? Dünyamızı, geleceğimizi yavrularımıza emanet edeceğimiz bu güzelim dünyayı neden kirlettik? Neden her şeyi kendimize zehir ettik? Bu dünyada ebedi mi kalacağız? Padişahlar, krallar, hükümdarlar nereye gitti? Uzayda başka bir yaşam buldular da oraya mı? Tabii ki hayır! Hepimizin gideceği yer kara toprak. O da nasip olana... Çünkü her şey çok değişti. Ölümler, savaşlar, depremler o kadar çoğaldı ki, kime nasip olacak toprak? Kendi elimizle yok ediyoruz dünyamızı. Aslında hepimize yetecek kadar yiyecek ekmek, istersek iş var; ama biz hep daha olsun istiyoruz galiba. Ansızın geliverir ölüm denen acı gerçek. Varış noktası Allah'ın huzuru değil mi?
Ahh ah
Kime ne emanet ettiysek
Ya kırdı ya da kaybetti
Anladım ki emanete en güzel bakan Allah'tır.
O yüzden hep en kıymetlerimizi sevdiklerimizi ona emanet ederiz ya...