dostum/
sen ve ben/
hayata hep yabancı kalacağız/
birimiz diğerine ve her birimiz kendisine/
senin konuşacağın ve benim seni dinleyeceğim güne değin sesimi sesin sanarak ve karşımda durduğun güne değin bir aynanın karşında duruyormuşçasına insanın mekanda dayanacak bir yeri olmadan yaşayabilmesi imkansız mıdır?