Heyhat! Dayanamadı o pırıl yürek,
Yorulmuştu çıkamadı o bahara.
Yüreklerimize acılar ekerek
Gitti sükun diyarına.
Hep derdi: "Fazla bir şeyim yok,
Sizlere bırakacak.
Ama hiç kimse karşısında
Gözleriniz yere bakmayacak."
Evet, fazla bir şey bırakmadı babacığım,
Aslında ne çok şey bıraktı,
Bir ev başımızı sokacak,
Bir sandal, iki kürek,
Birkaç olta, birkaç iğne,
Ve kocaman, pırıl pırıl bir yürek...
Uyandıran Aşk
Simsiyah
Simsiyah bugün gökyüzü simsiyah bulutlar simsiyah her yer gecenin o ıssız karanlığından bile siyah ayrıca çokta sessiz bugün kimse konuşmuyor ses çıkarmıyor yalnız bugün hemde çok yalnız kimsesi olmadan yaşıyor ve kimsesi olmadan sessiz sedasız kapatıcak bu dünyanın o perdesini dönmeyecek bir daha bakmayacak arkasında kalanlara...
Hep çalıştım, çabaladım. Ailemi gururlandırayım istedim. Arkadaşlarımı kendimden daha çok sevdim. Kendi istediğim hayatı değil insanların bana uygun gördüğü hayatı yaşadım. Yapmadığım şeylerle suçlandım kimse korumadı. Evet insanlara özeniyorum, evet kendimden nefret ediyorum, evet hayattan zevk almıyorum, evet hiç gerçek dostum yok, evet sürekli değersiz hissediyorum, evet kusurlarımı makyajla kapmaya çalışıyorum, evet belki beni de öyle severler diye kişiliğimi değiştiriyorum. Hayata küstüm kimse farkında olmadı. Görürsünüz diye yüzünüze bakıyorum görmüyor musunuz? Ağlamıyorum diye mi anlamıyorsunuz. Benim duygularım mı yok? Ben anlamıyor muyum? Daha ne yapmalıyım. Yaşadığım şeyleri gülerek anlatıyorum diye mi yoksa çoğunu anlatmıyorum diye mi? Arkadaşlarım tarafından kontrol ediliyormuş gibi görünüyorum diye mi? Kendi dertlerim çokken dertleri benimkilerin çeyreği olmayan insanların dertlerini çözmeye çalışıyorum diye mi? İlgi çekmeye çalıştığım mı düşünülüyor? Asla kazanamayacağım bir sınav, asla ulaşamayacağım bir meslek, asla olamayacağım insanlar, asla gidemeyeceğim şehirler, asla giyemeyeceğim kıyafetler, asla bana bakmayacak olan insanların hayallerini kurduğum için mi?