"Bütün bunları neden mi yaptım?"
"Evet."
"Güç, Dominique. Baştan beri, tek istediğim şey. Dünyada istediğimi yaptıramayacağım hiç kimse bulunmadığını bilme ihtiyacı. Canım ne isterse. Çökertemediğim adam, beni yok eder. Ama yıllar içinde, ne kadar güvende olduğumu öğrendim. Onur kavramım olmadığı için, hayatta bir şeylerden yoksun kaldığım söyleniyor. Ama yoksun kaldığım şey pek de büyük sayılmaz. Çünkü benim yoksun kaldığım, zaten yok."
Bir Cuma Hikâyesi...
Fakih Rahmetullahi Aleyh anlatıyor:
Babam bana şöyle anlattı:
“- Salih Meri Rahmetullahi Aleyh, cuma gecesi, cuma namazını kılmak üzere mescide gitmek için yola çıkıyor. Kabristana uğruyor. Kendi kendine şöyle diyor:”
“- Tan yeri ağarıncaya kadar kalayım.”
Kabristanın içine giriyor. İki rekât namaz kılıyor. Bir kabre dayanıyor. Gözlerine uyku
İnsanlar başkalarına acımayı severler, biliyorsun. Herkes sever. Böylece kendi hayatımızın kıymetini anlamaktan, iyi ki ben de öyle değilim demekten memnuniyet duyarız. İnsanlar çok fazla mutlu hikaye ya da mutlu son görürse hayatlarından şikayet etmeye, daha fazlasını istemeye başlayabilir. Bunu kimse istemez değil mi?
Ben de 3 yıl 4 ay önce acılaştım, huysuzlaştım, hiçbir şeyi beğenmez oldum. Para kazanamayacağımı, insanları sevemeyeceğimi anlayınca uzaklara gittim. Kimse beni bulamasın diye.
Kalbimi kıran adam için bir mesaj.
Asla sevmemem gereken adam için bir mesaj.
Tamamen çocukça ama kendime engel
olamıyorum.
Oradan ayrıldığımda, içlerindeki kan büyük ölçüde çekilmişti ve ben de kırmızıya boyanmış bir şekilde dışarı
çıktım ama kimse fark etmedi. En azından neden zahmet ettiğimi bilmesem de korkunç büyüklükteki botları giydim.
Eninde sonunda Logan beni ele verecek.
Yatağımın karşısında bir pencere var. Odanın duvarları bomboş. Nasıl yaşadım on yıl bu evde? Bir gün duvara bir resim asmak gelmedi mi içimden? Ben ne yaptım? Kimse de uyarmadı beni. İşte sonunda anlamsız biri oldum. İşte sonum geldi. Kötü bir resim asarım korkusuyla hiç resim asmadım; kötü yaşarım korkusuyla hiç yaşamadım.
Sayfa 594Kitabı okudu
