Vaktiyle çabaladığım ama sonunda kendimi üzmekten başka bir yere varamadığım o kadar konu var ki... Verdiğim onca emeğin bir toz zerresi kadar bile kıymeti olmadığını gördüm. Aldığım onca yaranın hiçbir şeye değmediğini öğrendim. Çok şey yaptığımı zannederken hiçbir şey yapamadığımı anladım. En sonunda da kendimin olmayan kabahatlerin en çok beni üzdüğünü fark ettim. Sonra vazgeçtim... Anlamı olmayan savaşlardan, faydası olmayan çabalardan ve değmeyecek sevgilerden... Hepsinden vazgeçtim. Çünkü dalların kırılınca anlıyorsun yeniden filizlenmenin ne kadar zor olduğunu. Dedim ya kimseye küs de dargın da değilim. Dalımı kıran bir rüzgâra yaprağımı feda etmem bundan sonra. Kimseden iyilik de beklemiyorum, bir daha kötülükleri dokunmasın kâfi.