İçimde biri var:
Hiç iyi değil. Gözleri hep dolu. Kimselere çaktırmadan ne imtihanlardan geçiyor, ne badireler atlatıyor yine de çıkmıyor sesi.
“İçimde yavaş yavaş ölen biri var…”
İçimde biri var...
Hiç iyi değil. Gözleri hep dolu. Kimselere çaktırmadan ne imtihanlardan geçiyor, ne badireler atlatıyor yine de çıkmıyor sesi. İçimde yavaş yavaş ölen birisi var.
İçimde biri var hiç iyi değil. Gözleri hep dolu kimselere çaktırmadan ne imtihanlardan geçiyor ne badireler atlatıyor yine de çıkmıyor sesi. İçimde yavaş yavaş ölen biri var…
İçimde biri var.
Hiç iyi değil. Gözleri hep dolu.
Kimselere çaktırmadan ne imtihanlardan geçiyor ne badireler atlatıyor yine de çıkmıyor sesi.
İçimde yavaş yavaş ölen biri var.
Yüzü mütemâdiyen gülerken,
o uçurumun başında bağdaş kurmuş oturuyor.
Atlasam mı diye düşünüyor.
Yaşananlara dair söylenmesi gereken çok şey var aslında.
Bütün bir geceyi uykusuz geçirmene sebep olan şeyleri bir nefeste anlatmak kolay değildir.
O kadar çok şey biriktiriyor ki insan!
Kimsenin karşılığında bir şey söylemesi de gerekmiyor. Oturup uzun uzun anlatmak, ne varsa söylemek yetiyor çok zaman. Karşındaki bir şey sormasa. Yargılamadan, yüzünü ekşitmeden, saate çaktırmadan bakmaya uğraşmadan, dudak bükmeden dinleyiverse, anlatacak o kadar çok var ki...
Şimdi kalkıp da seni seviyorum desem. Söyleyemem ki...
Bunu kendime bile söylemeye cesaret edemedim ben. Bunu hissettiğim ilk andan itibaren içimde saklıyorum.
Münkesir bir kalbin iç burkan çaresizliğini kimselere söyleyememek de başka bir acı veriyor insana. Oysa karşıma çıkan her insana ilk olarak ve sadece bundan söz etmek istiyorum.
Sayfa 77Kitabı okudu
